مقاله در مورد خط صینی سینی 26 ص

لینک و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 25 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏خط‏ ‏صینی
‏خط‏ ‏سینی‏ (Sini script‏) ‏به‏ ‏خوشنویسی‏ ‏چینی‏ ‏اسلامی‏ ‏اطلاق‏ ‏می‏‌‏شود‏. ‏گاهی‏ ‏نیز‏ ‏به‏ ‏خوشنویسی‏ ‏اسلامی‏ ‏چینی‏ ‏نیز‏ ‏گفته‏ ‏می‏‌‏شود‏ ‏که‏ ‏منظور‏ ‏تغییر‏ ‏در‏ ‏ضخامت‏ ‏و‏ ‏باریکی‏ ‏خط‏ ‏است‏. ‏این‏ ‏خط‏ ‏معمولاً‏ ‏در‏ ‏مساجد‏ ‏چین‏ ‏بکار‏ ‏می‏‌‏رود‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏معروف‏‌‏ترین‏ ‏خوشنویسان‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏خط،‏ ‏حاجی‏ ‏نورالدین‏ ‏می‏‌‏گانگجیانگ‏ ‏است‏.
‏خوشنویسی‏ ‏چینی‏ ‏از‏ ‏کیفیت‏ ‏انتزاعی‏ ‏و‏ ‏تصویری‏ ‏خاصی‏ ‏برخوردار‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏بیان‏ ‏اندیشه‏ ‏و‏ ‏احساس‏ ‏را‏ ‏ممکن‏ ‏می‏ ‏سازد‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏این‏ ‏رو‏ ‏با‏ ‏نقاشی‏ ‏قرابت‏ ‏دارد‏.[‏۳] ‏در‏ ‏کشورهایی‏ ‏مانند‏ ‏ژاپن‏ ‏و‏ ‏کره‏ ‏نیز‏ ‏تاحدی‏ ‏وضع‏ ‏به‏ ‏همین‏ ‏صورت‏ ‏بود‏. ‏به‏ ‏طور‏ ‏کلی‏ ‏در‏ ‏خاور‏ ‏دور‏ ‏هنر‏ ‏خوشنویسی‏ ‏هرچند‏ ‏بیشتر‏ ‏نزد‏ ‏کاهنان‏ ‏و‏ ‏متولیان‏ ‏امور‏ ‏مذهبی‏ ‏رواج‏ ‏داشت‏ ‏اما‏ ‏در‏ ‏کنار‏ ‏نقاشی‏ ‏رشد‏ ‏شگرفی‏ ‏کرد‏.
‏چینی‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏ژاپنی‏ ‏ها‏ ‏یک‏ ‏نوع‏ ‏نوشتن‏ ‏ابداع‏ ‏کرده‏ ‏بودند‏ ‏که‏ ‏بسیار‏ ‏پیچیده‏ ‏بود‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏طرز‏ ‏نوشتن،‏ ‏هر‏ ‏کلمه‏ ‏با‏ ‏یک‏ ‏علامت‏ ‏یا‏ ‏با‏ ‏اتحاد‏ ‏چند‏ ‏علامت‏ ‏بسیط،‏ ‏نمایش‏ ‏داده‏ ‏می‏ ‏شود‏ ‏با‏ ‏این‏ ‏طرز‏ ‏نوشتن‏ ‏هر‏ ‏چیز‏ ‏را‏ ‏می‏ ‏توان‏ ‏بیان‏ ‏کرد‏.
‏اما‏ ‏فرا‏ ‏گرفتن‏ ‏آن‏ ‏خیلی‏ ‏دشوار‏ ‏است‏ ‏یا‏ ‏به‏ ‏نظر‏ ‏ما‏ ‏چنین‏ ‏می‏ ‏آید،‏ ‏زیر‏ ‏مجبوریم‏ ‏تعداد‏ ‏بسیار‏ ‏زیادی‏ ‏علامت‏ ‏حفظ‏ ‏کنیم‏. ‏تعداد‏ ‏این‏ ‏علامات‏ ‏تقریبا‏ ‏معادل‏ ‏تعداد‏ ‏کلماتی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏زبان‏ ‏می‏ ‏توان‏ ‏بیان‏ ‏کرد‏.
‏نوشتن‏ ‏غربیها‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏هیچ‏ ‏وجه‏ ‏با‏ ‏نوشتن‏ ‏چینی‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏ژاپنی‏ ‏ها‏ ‏شباهت‏ ‏ندارد،‏ ‏به‏ ‏کمک‏ ‏الفبایی‏ ‏مرکب‏ ‏از‏ ‏بیست‏ ‏و‏ ‏شش‏ ‏جرف‏ ‏با‏ ‏علامت‏ ‏انجام‏ ‏می‏ ‏گیرد‏ ‏و‏ ‏این‏ ‏علامات‏ ‏ترجمان‏ ‏کلمات‏ ‏نیست‏ ‏بلکه‏ ‏نمایشگر‏ ‏اصوات‏ ‏اصلی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏با‏ ‏به‏ ‏کار‏ ‏بردن‏ ‏آن‏ ‏اصوات‏ ‏کلمات‏ ‏را‏ ‏تلفظ‏ ‏می‏ ‏کنیم‏.
‏الفبای‏ ‏لاتین‏ ‏از‏ ‏رومی‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏الفبای‏ ‏رومی‏ ‏از‏ ‏یونانی‏ ‏ها‏ ‏گرفته‏ ‏شد‏. ‏اینکه‏ ‏یونانی‏ ‏ها‏ ‏این‏ ‏الفبا‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏کجا‏ ‏یاد‏ ‏گرفتند،‏ ‏به‏ ‏طور‏ ‏یقین‏ ‏نمی‏ ‏دانیم‏ ‏اما‏ ‏احتمال‏ ‏دارد‏ ‏از‏ ‏فنیقی‏ ‏ها‏ ‏گرفته‏ ‏و‏ ‏فنیقی‏ ‏ها‏ ‏هم‏ ‏به‏ ‏نوبه‏ ‏خود‏ ‏آن‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏مصری‏ ‏ها‏ ‏قرض‏ ‏کرده‏ ‏اند‏.
‏اگر‏ ‏الفبای‏ ‏ما‏ ‏ریشه‏ ‏مصری‏ ‏داشته‏ ‏باشد‏ ‏قطعا‏ ‏مثل‏ ‏الفبای‏ ‏چینی‏ ‏و‏ ‏ژاپنی،‏ ‏ابتدا‏ ‏شکل‏ ‏مصور‏ ‏داشته،‏ ‏اما‏ ‏پیشرفت‏ ‏و‏ ‏تکمیل‏ ‏آن‏ ‏از‏ ‏طریق‏ ‏دیگری‏ ‏انجام‏ ‏یافته‏ ‏و‏ ‏راه‏ ‏جداگانه‏ ‏ای‏ ‏پیموده‏ ‏است‏. ‏زیرا‏ ‏این‏ ‏علامتها‏ ‏شکل‏ ‏اشیا‏ ‏را‏ ‏نشان‏ ‏نمی‏ ‏داد‏ ‏بلکه‏ ‏صوتهای‏ ‏هجایی‏ ‏هر‏ ‏کلمه‏ ‏را‏ ‏که‏ ‏تلفظ‏ ‏می‏ ‏شد،‏ ‏نمایان‏ ‏می‏ ‏ساخت‏.
‏اما‏ ‏چون‏ ‏اصوات‏ ‏هجایی،‏ ‏فوق‏ ‏العاده‏ ‏زیاد‏ ‏است‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏طرز‏ ‏نوشتن‏ ‏هم‏ ‏ناچار‏ ‏علامتهای‏ ‏بسیار‏ ‏زیادی‏ ‏وجود‏ ‏داشت‏ ‏که‏ ‏باید‏ ‏همه‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏خاطر‏ ‏سپرد‏.
2
‏با‏ ‏این‏ ‏اوصاف‏ ‏به‏ ‏مرور‏ ‏زمان،‏ ‏تعدادی‏ ‏علامت‏ ‏جداگانه‏ ‏ابداع‏ ‏شد‏ ‏که‏ ‏کار‏ ‏آنها‏ ‏نمایاندن‏ ‏صوتهای‏ ‏هجایی‏ ‏نبود‏ ‏بلکه‏ ‏صوتهای‏ ‏اصلی‏ ‏را‏ ‏نمایش‏ ‏می‏ ‏داد‏ ‏و‏ ‏این‏ ‏صوتها‏ ‏همانها‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏وقتی‏ ‏با‏ ‏هم‏ ‏ترکیب‏ ‏می‏ ‏شود‏ ‏صوتهای‏ ‏هجایی‏ ‏را‏ ‏می‏ ‏سازد‏.
‏سود‏ ‏مهم‏ ‏این‏ ‏ابداع‏ ‏این‏ ‏بود‏ ‏که‏ ‏هر‏ ‏کس‏ ‏به‏ ‏کمک‏ ‏چندین‏ ‏علامت‏ ‏مختصر‏ (‏بیست‏ ‏و‏ ‏شش‏ ‏علامت‏ ‏در‏ ‏الفبای‏ ‏انگلیسی‏) ‏و‏ ‏ترکیب‏ ‏درست‏ ‏این‏ ‏علامتها‏ ‏می‏ ‏تواند‏ ‏صدای‏ ‏هر‏ ‏هجا‏ ‏و‏ ‏صدای‏ ‏هر‏ ‏کلمه‏ ‏را‏ ‏نمایش‏ ‏دهد‏.
‏خوشنویسی‏ ‏سنتی‏ ‏چینی
‏ابزارهای‏ ‏خوشنویسی
‏وسایل‏ ‏و‏ ‏ابزار‏ ‏خوشنویسی‏ ‏در‏ ‏خلق‏ ‏یک‏ ‏اثر‏ ‏مطلوب‏ ‏بسیار‏ ‏موثرند‏. ‏ابزار‏ ‏خوب‏ ‏مشوق‏ ‏هنرمند‏ ‏در‏ ‏ادامه‏ ‏کار‏ ‏و‏ ‏پیشرفت‏ ‏اوست‏.
‏ابزارهای‏ ‏اصلی‏ ‏خوشنویسی
‏مهمترین‏ ‏ابزار‏ ‏خوشنویسی‏ ‏عبارتند‏ ‏از‏:‏قلم‏‌‏نی‏ ‏که‏ ‏قلم‏ ‏مخصوص‏ ‏خوشنویسی‏ ‏است‏. ‏نوع‏ ‏مرغوب‏ ‏آن‏ ‏از‏ ‏نی‏‌‏های‏ ‏دزفولی‏ (‏برای‏ ‏قلم‏‌‏های‏ ‏ریر‏ ‏و‏ ‏متوسط‏) ‏یا‏ ‏نی‏ ‏خیزران‏ (‏برای‏ ‏درشت‏‌‏نویسی‏) ‏تهیه‏ ‏می‏‌‏شود‏. ‏یک‏ ‏قلم‏ ‏بهتر‏ ‏است‏ ‏سرخ‏ ‏مایل‏ ‏به‏‌‏قهوه‏‌‏ای‏ ‏سوخته،‏ ‏فاقد‏ ‏گره‏ ‏و‏ ‏پیچ‏ ‏و‏ ‏کاملا‏ ‏راست‏ ‏و‏ ‏استوانه‏‌‏ای‏ ( ‏با‏ ‏مقطع‏ ‏دایره‏‌‏ای‏ ‏شکل‏) ‏باشد‏ ‏و‏ ‏ضخامت‏ ‏آن‏ ‏با‏ ‏دست‏ ‏تناسب‏ ‏و‏ ‏هماهنگی‏ ‏داشته‏ ‏باشد‏. ‏همچنین‏ ‏گوشت‏ ‏داخل‏ ‏قلم‏ ‏سفید‏ ‏رنگ،‏ ‏تا‏ ‏اندازه‏‌‏ای‏ ‏سخت‏ ‏و‏ ‏محکم‏ ‏باشد‏. ‏قلم‏ ‏خوب‏ ‏را‏ ‏بیش‏ ‏از‏ ‏اندازه‏ ‏کوتاه‏ ‏یا‏ ‏بلند‏ ‏و‏ ‏سبک،‏ ‏سست‏ ‏و‏ ‏یا‏ ‏سیاه‏ ‏انتخاب‏ ‏نمی‏‌‏کنند‏ ‏و‏ ‏قطر‏ ‏سر‏ ‏و‏ ‏ته‏ ‏آن‏ ‏نباید‏ ‏زیاد‏ ‏اختلاف‏ ‏داشته‏ ‏باشد‏. ‏یک‏ ‏قلم‏ ‏مناسب‏ ‏هنگام‏ ‏تراشیده‏ ‏شدن‏ ‏زیاد‏ ‏سفا‏ ‏یا‏ ‏زیاد‏ ‏سست‏ ‏نیست‏ ‏و‏ ‏تراشه‏‌‏های‏ ‏آن‏ ‏به‏ ‏اطراف‏ ‏پرتاب‏ ‏نمی‏‌‏شود‏ ‏و‏ ‏همراه‏ ‏قلمتراش‏ ‏حرکت‏ ‏می‏‌‏کند‏. ‏تراشیدن‏ ‏قلم‏‌‏نی‏ ‏تخصص‏ ‏و‏ ‏روش‏ ‏خاص‏ ‏دارد‏. ‏معمولا‏ ‏پس‏ ‏از‏ ‏کتابتهای‏ ‏مکرّر‏ ‏نوک‏ ‏قلم‏‌‏ها‏ ‏کند‏ ‏شده‏ ‏وکیفیت‏ ‏اولیه‏ ‏خود‏ ‏رااز‏ ‏دست‏ ‏می‏‌‏دهند‏ ‏از‏ ‏این‏ ‏رو‏ ‏باید‏ ‏به‏‌‏طور‏ ‏مرتّب‏ ‏نوک‏ ‏قلم‏‌‏ها‏ ‏را‏ ‏تراشیده‏ ‏و‏ ‏قط‏ ‏زد‏.
3
‏کاغذكه‏ ‏باید‏ ‏ملایم‏ ‏و‏ ‏صاف‏ ‏باشد‏ ‏و‏ ‏خشن،‏ ‏پرزدار،‏ ‏ناصاف‏ ‏و‏ ‏بسیارلغزنده‏ ‏نباشد‏. ‏بر‏ ‏روی‏ ‏کاغذ‏ ‏خوشنویسی‏ ‏نباید‏ ‏مرکب‏ ‏پخش‏ ‏شود‏. ‏كاغذ‏ ‏زبر‏ ‏و‏ ‏نا‏ ‏هموار‏ ‏نوك‏ ‏قلم‏ ‏را‏ ‏می‏‌‏ساید‏ ‏و‏ ‏نوشتن‏ ‏را‏ ‏به‏‌‏ویژه‏ ‏در‏ ‏کشیده‏‌‏ها‏ ‏مشکل‏ ‏و‏ ‏یا‏ ‏ناممکن‏ ‏می‏‌‏کند،‏ ‏از‏ ‏طرفی‏ ‏نوشتن‏ ‏بر‏ ‏كاغذهای‏ ‏لغزان‏ ‏و‏ ‏شیشه‏‌‏ای‏ ‏از‏ ‏اختیار‏ ‏و‏ ‏تسلط‏ ‏خوشنویس‏ ‏می‏‌‏كاهد،‏ ‏بنابراین‏ ‏نوع‏ ‏متوسط‏ ‏آن‏ ‏مناسب‏ ‏است‏. ‏امروزه‏ ‏کاغذهای‏ ‏گلاسه،‏ ‏به‏ ‏ویژه‏ ‏گلاسه‏ٔ‏ ‏مات،‏ ‏برای‏ ‏نوشتن‏ ‏مناسبند‏ ‏هر‏ ‏چند‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏صورت‏ ‏عدم‏ ‏دسترسی‏ ‏می‏‌‏توان‏ ‏از‏ ‏طریق‏ ‏مالیدن‏ ‏صابون‏ ‏خشک‏ ‏روی‏ ‏کاغذهای‏ ‏معمولی‏ ‏تاحدودی‏ ‏کاغذ‏ ‏را‏ ‏برای‏ ‏نوشتن‏ ‏آماده‏ ‏کرد‏.
‏مرکب‏ ‏که‏ ‏باید‏ ‏مخصوص‏ ‏خوشنویسی‏ ‏باشد‏. ‏بیش‏ ‏از‏ ‏همه‏ ‏مرکب‏ ‏مشکی‏ ‏و‏ ‏پس‏ ‏از‏ ‏آن‏ ‏قهوه‏‌‏ای‏ ‏کاربرد‏ ‏دارد‏. ‏رنگ‏‌‏دانه‏ ‏اصلی‏ ‏مرکب‏ ‏خوشنویسی‏ ‏دوده‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏مواد‏ ‏دیگری‏ ‏مانند‏ ‏صمغ‏ ‏عربی،‏ ‏زاج‏ ‏و‏ ‏مازو‏ ‏نیز‏ ‏برای‏ ‏چسبندگی‏ ‏رنگ‏‌‏دانه‏‌‏ها‏ ‏و‏ ‏قوام‏ ‏یافتن‏ ‏مرکب،‏ ‏به‏ ‏آن‏ ‏می‏‌‏افزایند‏. ‏مرکب‏ ‏خوشنویسی‏ ‏امروزه‏ ‏در‏ ‏بازار‏ ‏به‏ ‏دو‏ ‏صورت‏ ‏مایع‏ ‏و‏ ‏خشک‏ ‏عرضه‏ ‏می‏‌‏شود‏. ‏مرکب‏ ‏مایع‏ ‏آماده‏ ‏استفاده‏ ‏است‏ ‏اما‏ ‏مرکب‏ ‏خشک‏ ‏را‏ ‏باید‏ ‏سایید،‏ ‏سپس‏ ‏آن‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏آب‏ ‏جوشیده‏ٔ‏ ‏ولرم‏ ‏و‏ ‏یا‏ ‏گلاب‏ ‏حل‏ ‏کرد‏. ‏این‏ ‏محلول‏ ‏را‏ ‏باید‏ ‏در‏ ‏ظرف‏ ‏سربسته‏ ‏به‏ ‏نرمی‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏مدت‏ ‏زمان‏ ‏طولانی‏ ‏تکان‏ ‏داد‏. ‏به‏‌‏این‏ ‏عمل‏ «‏صلایه‏ ‏دادن‏»‏ ‏می‏‌‏گویند‏. ‏صلایه‏ ‏در‏ ‏کیفیت‏ ‏مرکب‏ ‏و‏ ‏کشش‏ ‏آن‏ ‏بسیار‏ ‏موثر‏ ‏است‏. ‏برای‏ ‏رقیق‏ ‏کردن‏ ‏مرکب‏ ‏خوشنویسی‏ ‏آب‏ ‏مقطر‏ ‏یا‏ ‏جوشیده‏ٔ‏ ‏سرد‏‌‏شده‏ ‏از‏ ‏آب‏ ‏معمولی‏ ‏بهتر‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏بهتر‏ ‏از‏ ‏آن‏ ‏گلاب‏ ‏یا‏ ‏آب‏ ‏ریحان‏ ‏یا‏ ‏آب‏ ‏مازو‏ ‏است‏.
‏دیگر‏ ‏ابزارهای‏ ‏خوشنویسی
‏افزون‏ ‏بر‏ ‏آن‏ ‏از‏ ‏وسایل‏ ‏خوشنویسی‏ ‏می‏‌‏توان‏ ‏به‏‌‏ابزار‏ ‏زیر‏ ‏اشاره‏ ‏کرد‏:‏دوات‏ ‏که‏ ‏ظرف‏ ‏مرکب‏ ‏و‏ ‏لیقه‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏اغلب‏ ‏یک‏ ‏بطری‏ ‏کوچک،‏ ‏کم‏‌‏عمق‏ ‏و‏ ‏دهان‏‌‏گشاد‏ ‏است‏.
‏لیقه‏ ‏که‏ ‏معمولا‏ ‏از‏ ‏الیاف‏ ‏ابریشم‏ ‏طبیعی‏ ‏انتخاب‏ ‏می‏‌‏شود‏ ‏و‏ ‏برای‏ ‏جلوگیری‏ ‏از‏ ‏ریختن‏ ‏مرکب‏ ‏و‏ ‏کنترل‏ ‏میزان‏ ‏مرکب‏‌‏برداری‏ ‏توسط‏ ‏قلم‏ ‏در‏ ‏دوات‏ ‏قرار‏ ‏می‏ ‏دهند‏. ‏گاهی‏ ‏از‏ ‏الیاف‏ ‏و‏ ‏نخ‏‌‏های‏ ‏ابریشم‏ ‏مصنوعی‏ ‏به‏‌‏این‏ ‏منظور‏ ‏استفاده‏ ‏می‏‌‏شود‏.
‏قلمتراش‏ ‏که‏ ‏چاقویی‏ ‏ظریف‏ ‏و‏ ‏بسیار‏ ‏تیزی‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏برای‏ ‏تراشیدت‏ ‏و‏ ‏قط‏‌‏زدن‏ ‏نوک‏ ‏قلم‏ ‏به‏‌‏کار‏ ‏می‏‌‏رود‏. ‏قلمتراش‏‌‏ها‏ ‏اندازه‏‌‏ها‏ ‏و‏ ‏اشکال‏ ‏تاحدی‏ ‏متنوع‏ ‏دارند‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏صورت‏ ‏یک‏ ‏تیغه‏ ‏یا‏ ‏دو‏ ‏تیغه‏ ‏ساخته‏ ‏می‏‌‏شوند‏. ‏تیغه‏ ‏قلمتراش‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏فلزی‏ ‏ترد‏ ‏و‏ ‏شکننده‏ ‏می‏‌‏سازند‏ ‏که‏ ‏چنانچه‏ ‏با‏ ‏جسم‏ ‏سختی‏ ‏برخورد‏ ‏کند‏ ‏از‏ ‏کارایی‏ ‏اش‏ ‏کاسته‏ ‏خواهد‏ ‏شد‏. ‏از‏ ‏این‏ ‏رو‏ ‏با‏ ‏قلمتراش‏ ‏جز‏ ‏تراشیدن‏ ‏و‏ ‏قط‏‌‏زدن‏ ‏قلم‏ ‏کار‏ ‏دیگری‏ ‏نباید‏ ‏انجام‏ ‏داد‏. ‏قلمتراش‏ ‏خوب‏ ‏به‏ ‏سختی‏ ‏تیز‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏دراز‏ ‏مدت‏ ‏کند‏ ‏می‏‌‏شود‏. ‏برای‏ ‏نگهداری‏ ‏آن‏ ‏بهتر‏ ‏است‏ ‏همیشه‏ ‏تیغه‏‌‏ها‏ ‏را‏ ‏کمی‏ ‏چرب‏ ‏کرد‏ ‏و‏ ‏دور‏ ‏از‏ ‏رطوبت‏ ‏نگه‏‌‏داشت‏.
‏قط‏‌‏زن‏ ‏ابزاری‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏آخرین‏ ‏مرحله‏ٔ‏ ‏تراشیدن‏ ‏قلم‏‌‏نی،‏ ‏نوک‏ ‏آن‏ ‏را‏ ‏روی‏ ‏این‏ ‏بستر‏ ‏قرار‏ ‏داده‏ ‏با‏ ‏یک‏ ‏فشار‏ ‏ناگهانی‏ ‏در‏ ‏زاویه‏ ‏مطلوب‏ ‏قطع‏ ‏می‏‌‏کنند‏. ‏قط‏‌‏زن‏ ‏در‏ ‏عین‏ ‏حال‏ ‏که‏ ‏باید‏ ‏سخت‏ ‏و‏ ‏غیرقابل‏ ‏انعطاف‏ ‏باشد‏ ‏باید‏ ‏در‏ ‏مقابل‏ ‏قلمتراش‏ ‏کمی‏ ‏نرمش‏ ‏و‏ ‏انعطاف‏ ‏داشته‏ ‏باشد‏ ‏تا‏ ‏به‏ ‏تیغه‏ ‏آن‏ ‏آسیب‏ ‏نرساند‏. ‏بهترین‏ ‏نوع‏ ‏قلمتراش‏ ‏از‏ ‏جنس‏ ‏چوب‏ (‏به‏ ‏ویژه‏ ‏چوب‏ ‏شمشاد،‏ ‏قطعی‏ ‏از‏ ‏شاخ‏ ‏یا‏ ‏استخوان‏ ‏حیوانات‏ ‏و‏ ‏یا‏ ‏بخش‏ ‏کوچکی‏ ‏از‏ ‏بدنه‏ٔ‏ ‏نی‏ ‏خیزران‏ ‏بسیار‏ ‏بزرگ‏ ‏است‏. ‏سطح‏ ‏قط‏‌‏زن‏ ‏باید‏ ‏کمی‏ ‏محدب‏ ‏باشد‏ ‏و‏ ‏سطح‏ ‏زیرین‏ ‏آن‏ ‏که‏ ‏روی‏ ‏میز‏ ‏قرار‏ ‏می‏‌‏گیرد‏ ‏مسطح‏.
‏سنگ‏ ‏تیزکن‏ ‏قلمتراش‏ ‏سنگی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏برای‏ ‏تیزکردن‏ ‏چاقو‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏جمله‏ ‏قلمتراش‏ ‏کاربرد‏ ‏دارد‏ ‏درگذشته‏ ‏از‏ ‏سنگ‏ ‏رومی‏ ‏یا‏ ‏حجاز‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏منظور‏ ‏استفاده‏ ‏می‏‌‏شده‏‌‏است‏.
4
‏قلمدان‏ ‏که‏ ‏جعبه‏‌‏ای‏ ‏است‏ ‏کوچک،‏ ‏کشیده‏ ‏و‏ ‏اغلب‏ ‏تزئین‏ ‏شده‏ ‏و‏ ‏معمولاً‏ ‏برای‏ ‏سهولت‏ ‏حمل‏ ‏و‏ ‏نقل،‏ ‏قلم‏‌‏های‏ ‏لازم،‏ ‏قلمتراش،‏ ‏قط‏‌‏زن‏ ‏،‏ ‏قاشق،‏ ‏سنگ‏ ‏كوچك‏ ‏و‏ ‏سر‏ ‏قلمدانی‏ ‏را‏ ‏كه‏ ‏شامل‏ ‏دوات‏ ‏است،‏ ‏و‏ ‏گاهی‏ ‏قیچی‏ ‏ظریفی‏ ‏جهت‏ ‏چیدن‏ ‏كاغذ،‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏جعبه‏ ‏قرار‏ ‏می‏‌‏گیرد‏ ‏تا‏ ‏این‏ ‏لوازم‏ ‏یك‏ ‏جا‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏جعبه‏‌‏ای‏ ‏محفوظ‏ ‏در‏ ‏اختیار‏ ‏خوشنویس‏ ‏باشد‏.
‏زیردستی‏ ‏یا‏ ‏زیرمشق‏ ‏از‏ ‏جنس‏ ‏مقوا‏ ‏یا‏ ‏چرم‏ ‏و‏ ‏غیره‏. ‏كه‏ ‏باید‏ ‏رویه‏‌‏اش‏ ‏صاف،‏ ‏نرم‏ ‏و‏ ‏ملایم‏ (‏میانگین‏ ‏سخت‏ ‏و‏ ‏سست‏ ‏و‏ ‏كلفت‏ ‏و‏ ‏نازك‏) ‏باشد‏ ‏و‏ ‏لغزندگی‏ ‏نداشته‏ ‏باشد‏. ‏همچنین‏ ‏باید‏ ‏ابعادی‏ ‏نه‏‌‏چندان‏ ‏بزرگ‏ ‏و‏ ‏نه‏‌‏چندان‏ ‏کوچک‏ ‏انتخاب‏ ‏کنند‏ ‏تا‏ ‏مزاحم‏ ‏کار‏ ‏حوشنویسی‏ ‏نشود‏. ‏گفته‏‌‏اند‏ ‏بهتر‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏دو‏ ‏چرم‏ ‏منفصل‏ ‏را‏ ‏بر‏ ‏روی‏ ‏هم‏ ‏گذاشته،‏ ‏دو‏ ‏گوشه‏ ‏آن‏ ‏كه‏ ‏طرف‏ ‏چپ‏ ‏است‏ ‏را‏ ‏با‏ ‏چند‏ ‏بخیه‏ ‏محكم‏ ‏کنند‏ ‏و‏ ‏اگر‏ ‏آن‏ ‏دو‏ ‏قطعه‏ ‏چرم‏ ‏از‏ ‏چرم‏ ‏بـُـلغار‏ ‏باشد‏ ‏كه‏ ‏دانه‏ ‏و‏ ‏موجش‏ ‏را‏ ‏برطرف‏ ‏كرده‏ ‏باشند،‏ ‏بهتر‏ ‏است‏.
‏مِسطره‏ ‏یا‏ ‏مِسطر‏ ‏که‏ ‏ابزاری‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏خوشنویس‏ ‏در‏ ‏کار‏ ‏نوشتن‏ ‏بر‏ ‏روی‏ ‏خطوط‏ ‏موازی‏ ‏و‏ ‏تعیین‏ ‏سطرها‏ ‏و‏ ‏تشخیص‏ ‏حدود‏ ‏آن‏‌‏ها‏ ‏کمک‏ ‏می‏‌‏کند‏. ‏در‏ ‏گذشته‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏منظور‏ ‏بر‏ ‏روی‏ ‏قطعه‏ ‏مقوای‏ ‏ضخیمی‏ ‏نخ‏‌‏هایی‏ ‏را‏ ‏با‏ ‏فاصله‏ ‏منظم‏ ‏قرار‏ ‏داده‏ ‏و‏ ‏محکم‏ ‏می‏‌‏بستند،‏ ‏سپس‏ ‏کاغذ‏ ‏را‏ ‏بر‏ ‏روی‏ ‏آن‏ ‏گذاشته‏ ‏و‏ ‏با‏ ‏فشار‏ ‏دست،اثر‏ ‏نخ‏‌‏ها‏ ‏را‏ ‏بر‏ ‏روی‏ ‏کاغذ‏ ‏منتقل‏ ‏می‏‌‏کردند‏. ‏اما‏ ‏امروزه‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏منظور‏ ‏بر‏ ‏روی‏ ‏کاغذی‏ ‏خطوط‏ ‏و‏ ‏جدول‏‌‏های‏ ‏مورد‏ ‏نظر‏ ‏را‏ ‏پر‏ ‏رنگ‏ ‏کشیده‏ ‏و‏ ‏زیر‏ ‏کاغذ‏ ‏خوشنویسی‏ ‏قرار‏ ‏می‏ ‏دهند‏ ‏تا‏ ‏حدود‏ ‏و‏ ‏سطرهای‏ ‏کار‏ ‏از‏ ‏پشت‏ ‏کاغذ‏ ‏نمایان‏ ‏باشد‏. ‏یا‏ ‏به‏ ‏وسیله‏ ‏خطکش‏ ‏و‏ ‏مداد‏ ‏کم‏ ‏رنک‏ ‏خطوط‏ ‏را‏ ‏ترسیم‏ ‏و‏ ‏پس‏ ‏از‏ ‏خطاطی‏ ‏آن‏ ‏را‏ ‏پاک‏ ‏می‏‌‏کنند‏.
‏ابزار‏ ‏به‏‌‏هم‏ ‏زدن‏ ‏لیقه‏ ‏و‏ ‏مركب‏ ‏كه‏ ‏سر‏ ‏آن‏ ‏پهن‏ ‏و‏ ‏دسته‏‌‏اش‏ ‏مخروطی‏ ‏و‏ ‏معمولا‏ ‏از‏ ‏جنس‏ ‏چوب‏ ‏آبنوس‏ ‏است‏.
‏قاشق‏ ‏مخصوص‏ ‏آب‏ ‏ریختن‏ ‏در‏ ‏دوات‏ ‏كه‏ ‏به‏‌‏وسیله‏ ‏آن‏ ‏به‏‌‏اندازه‏ ‏ی‏ ‏لازم‏ ‏آب‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏دوات‏ ‏می‏‌‏ریزند‏.
‏به‏‌‏غیر‏ ‏از‏ ‏وسایلی‏ ‏كه‏ ‏نام‏ ‏برده‏ ‏شد‏ ‏چند‏ ‏ابزار‏ ‏فرعی‏ ‏دیگر‏ ‏نیز‏ ‏در‏ ‏كار‏ ‏كتابت‏ ‏استفاده‏ ‏می‏‌‏شود؛‏ ‏مانند‏ ‏قیچی‏ ‏و‏ ‏یا‏ ‏کاتر‏ ‏برای‏ ‏بریدن‏ ‏كاغذ،‏ ‏دو‏ ‏خط‏‌‏كش‏ ‏مدرّج‏ ‏كوچك‏ ‏و‏ ‏بزرگ‏ ‏و‏ ‏گونیا‏ (‏برای‏ ‏کتیبه‏‌‏نویسی‏ ‏چند‏ ‏گونیا‏ ‏لازم‏ ‏است‏)‏،‏ ‏خط‏‌‏كش‏ T‏ ‏به‏ ‏همراه‏ ‏چند‏ ‏مداد‏ ‏سیاه‏ ‏و‏ ‏قرمز،‏ ‏و‏ ‏انواع‏ ‏كاغذها‏ ‏و‏ ‏مقواها‏.
‏بعضی‏ ‏از‏ ‏استادان‏ ‏پیشین،‏ ‏شخصا‏ ‏مركب‏ ‏دلخواه‏ ‏را‏ ‏اعم‏ ‏از‏ ‏مشكی‏ ‏و‏ ‏رنگ‏‌‏های‏ ‏مختلف‏ ‏می‏‌‏ساختند‏ ‏و‏ ‏كاغذها‏ ‏را‏ ‏برای‏ ‏این‏ ‏كه‏ ‏قابل‏ ‏نوشتن‏ ‏شود‏ ‏آهار‏ ‏داده‏ ‏و‏ ‏مهره‏ ‏می‏‌‏زدند‏. ‏آنان‏ ‏اغلب‏ ‏وسایل‏ ‏و‏ ‏لوازم‏ ‏و‏ ‏كارهای‏ ‏كتابت‏ ‏را‏ ‏خود‏ ‏تهیه‏ ‏می‏‌‏کردند؛‏ ‏از‏ ‏قبیل‏ ‏تهیه‏ ‏سطر‏ ‏و‏ ‏جدول‏‌‏كشی‏ ‏،‏ ‏تذهیب،‏ ‏زرافشانی،‏ ‏رنگ‏ ‏آمیزی‏ ‏كاغذ‏ ‏حتی‏ ‏تجلید‏ ‏و‏ ‏صحافی‏ ‏و‏ ‏غیره‏. ‏ولی‏ ‏امروزه‏ ‏چون‏ ‏انجام‏ ‏این‏ ‏امور‏ ‏مستلزم‏ ‏صرف‏ ‏دقت‏ ‏بسیار‏ ‏و‏ ‏خارج‏ ‏از‏ ‏وقت‏ ‏و‏ ‏حوصله‏ ‏است،‏ ‏افرادی‏ ‏دیگر‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏خدمات‏ ‏مشغولند‏ ‏و‏ ‏شرکت‏‌‏های‏ ‏تولیدی‏ ‏و‏ ‏كارخانه‏‌‏های‏ ‏كاغذ‏‌‏سازی،‏ ‏صحافی‏‌‏ها‏ ‏و‏ ‏غیره‏ ‏و‏ ‏نیاز‏ ‏را‏ ‏تأمین‏ ‏می‏‌‏كنند‏.
‏خ‏ط‏ ‏چینی‏ ‘‏هشت‏ ‏هزار‏ ‏سال‏ ‏قدمت‏ ‏دارد
‏