مقاله در مورد روش های جدید تدریس 60 ص

لینک و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 64 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏روش‌‏هاى ‏آموزش ‏انفرادى (individual instruction)
‏بسيارى ‏از ‏روانشناسان ‏تربيتى ‏و ‏مربيان ‏آموزشى ‏اعتقاد ‏دارند ‏که ‏موقعيت ‏يادگيرى ‏بايد ‏چنان ‏سازمان‌‏دهى ‏شود ‏که ‏هر ‏شاگرد ‏بر ‏اساس ‏توانايى‌‏هاى ‏خود ‏به ‏فعاليت ‏و ‏يادگيرى ‏بپردازد. ‏براى ‏نيل ‏به ‏چنين ‏هدفي، ‏روش‌‏هاى ‏آموزش ‏انفرادي، ‏روش‌‏هاى ‏بسيار ‏مناسبى ‏هستند؛ ‏زيرا ‏در ‏اين ‏نوع ‏از ‏روش‌‏ها، ‏شاگردان ‏بر ‏حسب ‏توانايى‌‏شان ‏پيش ‏مى‌‏روند ‏و ‏معلم ‏نيز ‏وقت ‏کمترى ‏صرف ‏تدريس ‏و ‏زمان ‏بيشترى ‏صرف ‏رسيدگى ‏به ‏فرد ‏فرد ‏شاگردان ‏مى‌‏کند. ‏البته ‏اولين ‏و ‏اساسى‌‏ترين ‏گام ‏در ‏راه ‏تحقق ‏چنين ‏هدفى ‏پذيرفتن ‏مفهوم ‌‌‏شاگرد ‏محوري ‏در ‏طراحى ‏و ‏آموزش ‏است. ‏در ‏بسيارى ‏از ‏مواقع، ‏دستيابى ‏به ‏هدف‌‏هاى ‏آموزشى ‏از ‏طريق ‏آموزش ‏انفرادى ‏بسيار ‏آسان‌‏تر ‏و ‏امکان‌‏پذيرتر ‏از ‏روش‌‏هاى ‏سنتى ‏ديگر ‏است، ‏بويژه ‏اگر ‏روش ‏آموزش ‏انفرادى ‏به ‏طور ‏صحيح ‏بکار ‏گرفته ‏شود، ‏روحيه ‏استقلال‌‏طلبى ‏شاگردان ‏در ‏اجراى ‏طرح‌‏هاى ‏کوچک ‏و ‏بزرگ ‏تقويت ‏مى‌‏شود. ‏آموزش ‏انفرادي، ‏الزاماً ‏به ‏معناى ‏آموزش ‏يک ‏نفر ‏شاگرد ‏توسط ‏يک ‏معلم ‏با ‏برنامه ‏خاص ‏نيست. ‏آموزش ‏انفرادى ‏ممکن ‏است ‏به ‏صورت ‏گروهى ‏نيز ‏انجام ‏گيرد. ‏البته ‏وقتى ‏آموزش ‏انفرادى ‏به ‏صورت ‏گروهى ‏طراحى ‏مى‌‏شود، ‏بهتر ‏است ‏گروهى ‏از ‏شاگردان ‏که ‏داراى ‏ويژگى‌‏هاى ‏مشترک ‏هستند، ‏تحت ‏آموزش ‏قرار ‏گيرند. ‏روش‌‏هاى ‏آموزش ‏انفرادى ‏از ‏نظر ‏نحوه ‏اجرا ‏و ‏مواد ‏آموزشى ‏عبارتند ‏از:
– ‏آموزش ‏برنامه‌‏اى (PI)‏؛ (programmed instruction)
– ‏آموزش ‏به ‏وسيله‏ٔ ‏رايانه (CAI)‏؛ (computer assisted instruction)
– ‏آموزش ‏انفرادى ‏تجويز ‏شده (IPI)‏؛ (individually prescribed instruction)
– ‏آموزش ‏انفرادى ‏هدايت ‏شده (IGE)‏؛ (individually guided education)
‏تمام ‏روش‌‏هاى ‏فوق ‏ريشه ‏در ‏آموزش ‏برنامه‌‏اي ‏دارند. ‏اين ‏روش‌‏ها ‏از ‏زمانى ‏که ‏فن‌‏آورى ‏توليد ‏مواد ‏آموزشى ‏گسترش ‏يافت، ‏در ‏نظام‌‏هاى ‏آموزشى ‏مطرح ‏شدند.
‏هدف‌‏هاى ‏آموزش ‏انفرادى
‏همان‌‏گونه ‏که ‏روش‌‏هاى ‏سخنرانى ‏و ‏بحث ‏گروهى ‏براى ‏هدف‌‏هاى ‏آموزشى ‏خاصى ‏مناسب ‏هستند، ‏در ‏بسيارى ‏از ‏مواقع ‏لازم ‏است ‏شاگردان ‏به ‏تنهايى ‏کار ‏کنند، ‏اما ‏اين ‏مواقع ‏چه ‏زمان‌‏هايى ‏هستند؟ ‏يا ‏در ‏چه ‏مواقعى ‏شاگرد ‏را ‏مى‌‏توان ‏در ‏اجراى ‏فعاليت‌‏هاى ‏آموزشى ‏با ‏مجموعه‌‏اى ‏از ‏مطالب ‏چاپ ‏شده ‏يا ‏آموزش ‏برنامه‌‏اى ‏تنها ‏گذاشت؟ ‏پاسخ ‏به ‏چنين ‏سؤال‌‏هايى
2
‏احتياج ‏به ‏شناخت ‏هدف‌‏هاى ‏آموزشى ‏و ‏تحليل ‏آنها ‏دارد، ‏ولى ‏اينکه ‏آموزش ‏انفرادى ‏چه ‏هدف‌‏هايى ‏را ‏دنبال ‏مى‌‏کند، ‏به ‏شرح ‏ذيل ‏است:
‏رعايت ‏تفاوت‌‏هاى ‏فردى
‏انفرادى ‏کردن ‏آموزش ‏يکى ‏از ‏پديده‌‏هاى ‏مهم ‏سال‌‏هاى ‏اخير ‏نظام‌‏هاى ‏آموزشى ‏است. ‏بارها ‏معلمان ‏و ‏مربيان ‏آموزشى ‏نسبت ‏به ‏ميزان ‏کارآيى ‏روش‌‏هاى ‏سنتى ‏ترديد ‏کرده ‏و ‏عدم ‏رضايت ‏خود ‏را ‏ابراز ‏داشته‌‏اند. ‏اين ‏عدم ‏رضايت ‏تا ‏حدودى ‏ناشى ‏از ‏تفاوت‌‏هاى ‏فردى ‏موجود ‏بين ‏شاگردان ‏بوده ‏است. ‏تفاوت‌‏هاى ‏فردي، ‏حداقل ‏از ‏دهه ‏۱۹۲۰‏، ‏مورد ‏توجه ‏بسيارى ‏از ‏صاحب‌‏نظران ‏تربيتى ‏واقع ‏شده ‏است؛ ‏زيرا ‏در ‏اين ‏سال‌‏ها ‏بود ‏که ‏با ‏اجراى ‏آزمون‌‏هاى ‏مختلف، ‏به ‏ميزان ‏اختلاف ‏بهره‏ٔ ‏هوشى ‏شاگردان ‏پى ‏بردند. ‏طبيعى ‏است ‏که ‏تفاوت‌‏هاى ‏فردى ‏کار ‏معلم ‏و ‏مربى ‏را ‏در ‏روش‌‏هاى ‏سنتى ‏و ‏معمول ‏بسيار ‏پيچيده ‏و ‏مشکل ‏مى‌‏سازد. ‏تفاوت‌‏هاى ‏فردي، ‏روش ‏سخنرانى ‏و ‏حتى ‏روش ‏بحث ‏گروهى ‏را ‏که ‏در ‏آن ‏يک ‏موضوع ‏واحد ‏با ‏يک ‏روش ‏خاص ‏براى ‏همه ‏اجرا ‏مى‌‏شود، ‏آشکارا ‏زير ‏سؤال ‏برده ‏است. ‏اگر ‏در ‏کلاس ‏تفاوت‌‏هاى ‏فردى ‏در ‏نظر ‏گرفته ‏نشود، ‏خستگي، ‏انزجار ‏و ‏تنفر ‏از ‏فعاليت‌‏هاى ‏آموزشى ‏تقويت ‏خواهد ‏شد. ‏راه‌‏حل ‏طبيعى ‏چنين ‏مشکلى ‏به ‏کارگيرى ‏روش‌‏هاى ‏آموزش ‏انفرادى ‏يا ‏طبقه‌‏بندى ‏شاگردان ‏بر ‏اساس ‏توانايى‌‏ها ‏است. ‏البته ‏بايد ‏توجه ‏داشت ‏که ‏تکنيک‌‏هاى ‏آموزش ‏انفرادى ‏به ‏صورت ‏گروه‌‏بندى ‏مى‌‏تواند ‏مشکل ‏ويژگى‌‏هاى ‏ثابت ‏شاگردان ‏را ‏حل ‏کند، ‏ولى ‏هرگز ‏قادر ‏به ‏حل ‏مشکل ‏ويژگى‌‏هاى ‏متغير ‏آنان ‏نيست؛ ‏مثلاً ‏چه ‏بسا ‏شاگردان ‏در ‏يک ‏موضوع ‏خاص، ‏استعدادى ‏يکسان، ‏ولى ‏قدرت ‏درک ‏و ‏دريافت ‏متفاوتى ‏داشته ‏باشند ‏و ‏ممکن ‏است ‏پاسخ ‏به ‏يک ‏شاگرد، ‏براى ‏شاگرد ‏ديگر ‏حتى ‏در ‏يک ‏گروه ‏هم‌‏سنخ ‏ارضا ‏کننده ‏نباشد.
‏رشد ‏استقلال ‏در ‏عمل ‏و ‏يادگيرى
‏گذشته ‏از ‏اينکه ‏در ‏آموزش ‏انفرادي، ‏شاگردان ‏مى‌‏توانند ‏با ‏توجه ‏به ‏استعداد ‏خود ‏به ‏هدف‌‏هاى ‏آموزشى ‏دست ‏يابند، ‏روش ‏آموختن ‏مستقل ‏را ‏نيز ‏ياد ‏مى‌‏گيرند؛ ‏يعنى ‏در ‏روش ‏آموزش ‏انفرادي، ‏شاگردان ‏ياد ‏مى‌‏گيرند ‏که ‏چگونه ‏ياد ‏بگيرند ‏و ‏اين ‏خود ‏يکى ‏از ‏هدف‌‏هاى ‏مهم ‏آموزشى ‏است؛ ‏زيرا ‏شاگردان ‏بايد ‏قادر ‏باشند ‏پس ‏از ‏ترک ‏مدرسه ‏يادگيرى ‏را ‏ادامه ‏دهند.
‏عادت ‏به ‏مطالعه
‏معمولاً ‏معلمان ‏و ‏شاگردان ‏انتظار ‏دارند ‏که ‏قوتى ‏در ‏مدرسه ‏يا ‏منزل ‏به ‏تنهايى ‏کار ‏مى‌‏کنند، ‏بيشتر ‏ياد ‏بگيرند. ‏اين ‏هدف ‏معمولاً ‏از ‏طريق ‏آموزش ‏انفرادى ‏تحقق ‏مى‌‏يابد ‏و ‏شاگردان ‏با ‏اين ‏روش ‏معلومات ‏زيادترى ‏کسب ‏مى‌‏کنند. ‏کسب ‏معلومات ‏بيشتر ‏رضايت ‏از ‏فعاليت‌‏هاى
3
‏آموزشى ‏را ‏فراهم ‏مى‌‏کند ‏و ‏بر ‏اثر ‏ادامه ‏فعاليت، ‏شاگرد ‏به ‏مطالعه ‏عادت ‏مى‌‏کند ‏و ‏استمرار ‏اين ‏عمل، ‏عادت ‏به ‏مطالعه ‏را ‏در ‏او ‏تقويت ‏خواهد ‏کرد.
‏ايجاد ‏مهارت ‏در ‏مطالعه
‏معلم ‏مى‌‏تواند ‏با ‏ارائه ‏روش‌‏هاى ‏صحيح، ‏بر ‏مهارت ‏شاگردان ‏به ‏هنگام ‏مطالعه ‏بيفزايد. ‏رابينسون (Robinson) ‏در ‏سال ‏۱۹۷۰ ‏در ‏اين ‏زمينه، ‏روش ‏مطالعه (SQ3R (survey‏، question‏، read‏، recite‏، review ‏را ‏پيشنهاد ‏کرده ‏است. ‏مراحل ‏اين ‏روش ‏عبارت ‏است ‏از:
‏الف- ‏مطالعه‏ٔ ‏اجمالي؛ ‏يعنى ‏مطالعه‏ٔ ‏عناوين ‏و ‏يادآورى ‏اطلاعات ‏گذشته.
‏ب- ‏سؤال ‏(‏ايجاد ‏سؤال‌‏هايى ‏در ‏ذهن‏)‏؛ ‏يعنى ‏برگرداندن ‏عناوين ‏کتاب ‏به ‏سؤال‌‏هايى ‏که ‏احتمالاً ‏پاسخ ‏آنها ‏بايد ‏داده ‏شود.
‏ج- ‏مطالعه ‏(‏خواندن‏)‏؛ ‏يعنى ‏قرائت ‏دقيق ‏متن ‏براى ‏يافتن ‏پاسخ ‏سؤالات.
‏د- ‏از ‏بر ‏خواندن؛ ‏يعنى ‏تلاش ‏براى ‏يافتن ‏پاسخ‌‏هاى ‏دقيق‌‏تر ‏سؤالات، ‏بدون ‏استفاده ‏از ‏کتاب.
‏هـ- ‏بازنگري؛ ‏يعنى ‏مرور ‏يادداشت‌‏ها ‏و ‏به ‏ياد‌ ‏آوردن ‏نکات ‏مهم.
‏مطالعه ‏خود ‏هدايت‌‏شده ‏و ‏مستقل
‏معلم ‏ممکن ‏است ‏تکليفى ‏به ‏فراگير ‏واگذار ‏کند ‏که ‏انجام ‏دادن ‏آن ‏روزها ‏يا ‏هفته‌‏ها ‏به ‏طور ‏بينجامد. ‏او ‏ممکن ‏است ‏شاگرد ‏را ‏براى ‏انجام ‏دادن ‏اين ‏کار ‏از ‏حضور ‏در ‏کلاس ‏رسمى ‏معاف ‏کند. ‏اين ‏نوع ‏آموزش ‏زمينه ‏را ‏براى ‏مطالعه ‏خود ‏هدايت‌‏شده ‏و ‏مستقل ‏فراهم ‏مى‌‏سازد. ‏محققان ‏با ‏توجه ‏به ‏مشاهده‏ٔ ‏۱۵۰ ‏نمونه ‏از ‏شاگردان ‏دريافته‌‏اند ‏که ‏هرگاه ‏هدف‌‏هاى ‏فعاليت‌‏هاى ‏آموزشى ‏براى ‏شاگردان ‏باارزش ‏باشد، ‏يادگيرى ‏بارزتر ‏مى‌‏شود ‏و ‏شاگردان ‏کار ‏را ‏منظم‌‏تر ‏انجام ‏مى‌‏دهند. ‏به ‏علاوه، ‏آنان ‏به ‏استفاده ‏از ‏منابع ‏تشويق ‏مى‌‏شوند ‏و ‏در ‏نتيجه، ‏ماحصل ‏يادگيرى ‏بهتر ‏و ‏بيشتر ‏از ‏آن ‏چيزى ‏خواهد ‏بود ‏که ‏شاگردان ‏توانايى‌‏اش ‏را ‏داشتند. ‏(.pp. 518 – 519 ‏؛Gage‏، N.L. ans David Berliner – 1979‏) ‏براى ‏مطالعه ‏مستقل، ‏معلمان ‏اغلب ‏بايد ‏چند ‏نکته ‏را ‏براى ‏شاگردان ‏روشن ‏کنند:
‏الف- ‏موضوع ‏آموزش.
‏ب- ‏روشى ‏که ‏شاگردان ‏مى‌‏توانند ‏اطلاعات ‏يا ‏مهارت ‏لازم ‏را ‏به ‏دست ‏آورند.
4
‏ج- ‏منابع ‏مورد ‏استفاده.
‏د- ‏مراحل ‏انجام ‏دادن ‏کار ‏در ‏اجرا.
‏هـ- ‏زمان ‏مورد ‏نيا.
‏و- ‏روش ‏ارزشيابى ‏کار.
‏طرح ‏کلر ‏و ‏سطوح ‏مختلف ‏آن
‏در ‏سال ‏۱۹۶۸‏، ‏مقاله‌‏اى ‏هيجان‌‏انگيز ‏در ‏زمينه ‏آموزش ‏انفرادى ‏توسط ‏اف.‏اس. ‏کلر ‏انتشار ‏يافت. ‏اين ‏مقاله ‏براى ‏آموزش ‏فردى ‏در ‏دانشکده‌‏ها ‏و ‏دانشگاه‌‏ها ‏يک ‏تجديد ‏حيات ‏بود. ‏تا ‏سال ‏۱۹۷۵‏، ‏حدود ‏۲۰۰۰ ‏واحد ‏درسى ‏بر ‏اساس ‏طرح ‏کلر ‏سازمان‌‏دهى ‏شد. ‏طرح ‏کلر ‏يک ‏واحد ‏درسى ‏را ‏به ‏۱۵ ‏الى ‏۳۰ ‏بخش ‏تقسيم ‏مى‌‏کند. ‏شاگرد ‏هر ‏بخش ‏را ‏مطالعه ‏مى‌‏کند ‏و ‏سپس ‏امتحانى ‏در ‏آن ‏زمينه ‏مى‌‏دهد ‏و ‏در ‏صورت ‏موفقيت ‏در ‏امتحان، ‏بخش ‏بعدى ‏را ‏ادامه ‏مى‌‏دهد. ‏اساس ‏کار ‏در ‏طرح ‏کلر ‏عبارت ‏است ‏از:
‏پيشرفت ‏بر ‏اساس ‏توان ‏فردى
‏يادگيرى ‏تا ‏حد ‏تسلط
‏تدريس ‏خصوصى
‏راهنمايى
‏تکنيک‌‏ها ‏و ‏روش‌‏هاى ‏مکمل ‏همراه ‏با ‏آموزش ‏سنتى
‏پيشرفت ‏بر ‏اساس ‏توان ‏فردى
‏شاگرد ‏مى‌‏تواند ‏بخش‌‏ها ‏را ‏با ‏توجه ‏به ‏توان ‏خود ‏و ‏زمانى ‏که ‏در ‏اختيار ‏دارد، ‏مطالعه ‏کند. ‏هر ‏وقت ‏احساس ‏کرد ‏که ‏مطالب ‏آن ‏بخش ‏را ‏ياد ‏گرفته ‏است، ‏آمادگى ‏خود ‏را ‏براى ‏امتحان ‏اعلام ‏مى‌‏دارد. ‏امتياز ‏اين ‏روش ‏اين ‏است ‏که ‏پيشرفت ‏و ‏درجه‏ٔ ‏يادگيرى ‏شاگرد ‏هيچ ‏ارتباطى ‏با ‏کار ‏ساير ‏هم‌‏کلاس ‏آنان ‏ندارد ‏و ‏هرکس ‏بر ‏اساس ‏توانايى‌‏هاى ‏خود ‏در ‏مطالعه ‏و ‏يادگيرى ‏پيشرفت ‏مى‌‏کند.
‏يادگيرى ‏تا ‏حد ‏تسلط
‏تا ‏وقتى ‏که ‏شاگرد ‏بخش ‏مورد ‏نظر ‏را ‏تا ‏حد ‏تسلط ‏ياد ‏نگرفته ‏باشد، ‏نمى‌‏تواند ‏مطالب ‏جديد ‏را ‏شروع ‏کند. ‏در ‏ضمن، ‏هيچ ‏مجازاتى ‏براى ‏عدم ‏موفقيت ‏او ‏وجود ‏ندارد. ‏لازمه‏ٔ ‏اين ‏روش ‏اين ‏است ‏که ‏آزمون‌‏هاى ‏هم‌‏تراز ‏ساخته ‏شود؛ ‏زيرا ‏امکان ‏تجديد ‏امتحان ‏وجود ‏دارد. ‏در ‏اين ‏روش، ‏شاگرد ‏آنقدر ‏به ‏مطالعه ‏و ‏امتحان ‏ادامه ‏مى‌‏دهد ‏تا ‏در ‏يادگيرى ‏به ‏سطح ‏قابل ‏قبولى ‏برسد. ‏معيار ‏قابل ‏قبول ‏معمولاً ‏۸۰ ‏الى ‏۹۰ ‏درصد ‏پاسخ ‏صحيح ‏است.