مقاله در مورد راز نماز

لینک و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 24 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏اى‏ ‏مهربان‏ ‏خداى‏
‏اى‏ ‏مهربان‏ ‏خداى‏:
‏گم‏ ‏گشته‏‏‏ام‏ ‏تو‏ ‏بودى‏ ‏و‏ ‏كردم‏ ‏چو‏ ‏ديده‏ ‏باز‏
‏ديدم‏ ‏به‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمين‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏بام‏ ‏و‏ ‏در‏
‏تابنده‏ ‏نور‏ ‏توست‏
‏هر‏ ‏جا‏ ‏ظهور‏ ‏توست‏
‏ديدم‏‏‏به‏ ‏هيچ‏ ‏نقطه‏ ‏تهى‏ ‏نيست‏ ‏جاى‏ ‏تو‏
‏خوش‏ ‏مى‏‏‏درخشد‏ ‏از‏ ‏همه‏ ‏سو‏ ‏جلوه‏‏‏هاى‏ ‏تو‏
‏اى‏ ‏مبدأ‏ ‏وجود‏!
‏از‏ ‏كثرت‏ ‏ظهور،‏ ‏نهان‏ ‏شد‏ ‏كه‏ ‏كيستى‏
‏از‏ ‏هر‏ ‏چه‏ ‏ظاهر‏ ‏است،‏ ‏تويى‏ ‏آشكارتر‏ … ‏مستور‏ ‏نيستى‏
‏نزديك‏‏‏تر‏ ‏ز‏ ‏من‏ ‏به‏ ‏منى،‏ ‏دور‏ ‏نيستى‏
‏تو‏ ‏آشكاره‏‏‏اى‏ … ‏من‏ ‏زين‏ ‏ميان‏ ‏گُمم‏
‏كور‏ ‏ار‏ ‏نبيند،‏ ‏اين‏ ‏گنه‏ ‏آفتاب‏ ‏نيست‏
‏نقص‏ ‏از‏ ‏من‏ ‏است،‏ ‏ورنه‏ ‏رُخت‏ ‏را‏ ‏حجاب‏ ‏نيست‏.
‏اى‏ ‏مهربان‏ ‏خداى‏!
‏در‏ ‏قلب‏ ‏من‏ ‏تبى‏ ‏است‏ ‏گدازان‏ ‏و‏ ‏دردناك‏
‏احساس‏ ‏مى‏‏‏كنم‏ ‏كه‏ ‏به‏ ‏كانون‏ ‏جانِ‏ ‏من‏
‏سوزنده‏ ‏آتشى‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏سر‏ ‏مى‏‏‏كشد‏ ‏به‏ ‏اوج‏
‏احساس‏ ‏مى‏‏‏كنم‏ ‏عطشى‏ ‏مست‏ ‏و‏ ‏بى‏ ‏قرار‏
‏اندر‏ ‏فضاى‏ ‏هستى‏ ‏من‏ ‏مى‏‏‏دود‏ ‏چو‏ ‏موج‏
‏اين‏ ‏سوز‏ ‏عشق‏ ‏توست،‏
‏در‏ ‏من،‏ ‏چو‏ ‏جان‏ ‏نهان‏
‏احساس‏ ‏مى‏‏‏كنم،‏
‏درمان‏ ‏نسازد‏ ‏اين‏ ‏تبِ‏ ‏من‏ ‏جز‏ ‏دواى‏ ‏تو‏
‏زائل‏ ‏نسازد‏ ‏اين‏ ‏عطش،‏ ‏الاّ‏ ‏لقاى‏ ‏تو‏
‏اى‏ ‏مهربان‏ ‏خداى‏!
‏احساس‏ ‏مى‏‏‏كنم‏ ‏خلائى‏ ‏در‏ ‏وجود‏ ‏خويش‏
‏كان‏ ‏را‏ ‏نمى‏‏‏برد‏ ‏ز‏ ‏ميان،‏ ‏جز‏ ‏پرستشت
‏اى‏ ‏نازنين‏ ‏خداى‏!
‏احساس‏ ‏مى‏‏‏كنم‏ ‏كه‏ ‏بود‏ ‏در‏ ‏سرشتِ‏ ‏من‏
‏سوزنده،‏ ‏يك‏ ‏نياز‏
‏داغ‏ ‏نياز‏ ‏را‏ ‏نزدايد‏ ‏ز‏ ‏سينه‏‏‏ام‏
‏جز‏ ‏لذّت‏ ‏پرستش‏ ‏و‏ ‏جز‏ ‏نشئه‏ ‏وصال‏
‏مخمورى‏ ‏مرا‏ ‏به‏ ‏جز‏ ‏اين‏ ‏مى،‏ ‏علاج‏ ‏نيست‏
‏مطلب‏ ‏عيان‏ ‏بود،‏ ‏به‏ ‏بيان‏ ‏احتياج‏ ‏نيست‏
‏اى‏ ‏مهربان‏ ‏خداى‏!‏
‏تو،‏ ‏راز‏ ‏جان‏ ‏و‏ ‏مايه‏ ‏سرمستى‏ ‏منى‏
‏تو‏ ‏هستى‏ ‏منى‏
‏در‏ ‏عمق‏ ‏فكر‏ ‏و‏ ‏پرده‏ ‏جانم‏ ‏تويى،‏ ‏تويى‏
‏آرام‏ ‏دل،‏ ‏فروغ‏ ‏روانم‏ ‏تويى،‏ ‏تويى‏
‏هر‏ ‏جا‏ ‏نگاه‏ ‏مى‏‏‏دود،‏ ‏آنجا‏ ‏نشان‏ ‏توست‏
‏روشنگر‏ ‏وجود،‏ ‏رخِ‏ ‏دلستان‏ ‏توست‏.‏ ‏(1)
‏نماز،‏ ‏عبادتى‏ ‏بزرگ
‏شناخت‏ ‏معبود‏ ‏و‏ ‏آفريدگار،‏ ‏محبّت‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏دل‏ ‏ايجاد‏ ‏مى‏‏‏كند‏ ‏و‏ ‏اين‏ ‏محبّت،‏ ‏انسان‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏پرستش‏ ‏و‏ ‏عبادت‏ ‏و‏ ‏اظهار‏ ‏كوچكى‏ ‏و‏ ‏تواضع‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏عظمت‏ ‏او‏ ‏وا‏ ‏مى‏‏‏دارد‏.
‏نماز،‏ ‏جلوه‏‏‏اى‏ ‏از‏ ‏بندگى‏ ‏انسان‏ ‏در‏ ‏پيشگاه‏ ‏خدا‏ ‏و‏ ‏مظهر‏ ‏عبوديّت‏ ‏و‏ ‏عبادت‏ ‏است‏. ‏آنكه‏ ‏«‏بنده‏»‏ ‏آفريدگار‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏اين‏ ‏بندگى‏ ‏را‏ ‏احساس‏ ‏مى‏‏‏كند‏ ‏و‏ ‏مى‏‏‏داند‏ ‏و‏ ‏باور‏ ‏دارد،‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏او،‏ ‏مطيع‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏پيشگاهش‏ ‏سر‏ ‏بر‏ ‏خاك‏ ‏مى‏‏‏نهد‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏سجده‏ ‏مى‏‏‏افتد‏ ‏و‏ ‏با‏ ‏وى‏ ‏راز‏ ‏مى‏‏‏گويد‏ ‏و‏ ‏نياز‏ ‏مى‏‏‏طلبد‏ ‏و‏ ‏آن‏ ‏خالق‏ ‏يگانه‏ ‏را‏ ‏كه‏ ‏سر‏ ‏رشته‏ ‏دارِ‏ ‏اوست،‏ ‏به‏ ‏عظمت‏ ‏و‏ ‏پاكى‏ ‏مى‏‏‏ستايد‏.
‏چرا‏ ‏عبادت؟
‏فلسفه‏ ‏آفرينش‏ ‏انسان،‏ ‏بندگى‏ ‏و‏ ‏عبادت‏ ‏و‏ ‏عبوديّت‏ ‏است‏. ‏اين‏ ‏صريح‏ ‏كلام‏ ‏الهى‏ ‏در‏ ‏قرآن‏ ‏كريم‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏مى‏‏‏فرمايد‏:
‏«‏وَمَا‏ ‏خَلَقْتُ‏ ‏الْجِنَّ‏ ‏وَالْإِنسَ‏ ‏إِلَّا‏ ‏لِيَعْبُدُونِ‏»‏ ‏(2)‏
‏جن‏ ‏و‏ ‏انس‏ ‏را،‏ ‏جز‏ ‏براى‏ ‏پرستش‏ ‏و‏ ‏بندگى‏ ‏خود‏ ‏نيافريدم‏.
‏اين‏ ‏حكمت‏ ‏و‏ ‏هدف‏ ‏والا،‏ ‏سرلوحه‏ ‏همه‏ ‏رسولان‏ ‏الهى‏ ‏نيز‏ ‏بوده‏ ‏است‏. ‏در‏ ‏قرآن‏ ‏مى‏‏‏خوانيم‏: ‏«‏وَ‏ ‏لَقَدْ‏ ‏بَعَثْنا‏ ‏فِى
‏ ‏كُلِّ‏ ‏اُمَّةٍ‏ ‏رَسُولاً‏ ‏اَنِ‏ ‏اعْبُدُوا‏ ‏اللّهَ‏ ‏وَاجْتَنِبُوا‏ ‏الطّاغُوت‏»‏ ‏(3)
‏در‏ ‏هرامّتى‏ ‏پيامبرى‏ ‏برانگيختم‏ ‏كه‏ (‏به‏ ‏مردم‏ ‏بگويند‏:) ‏بنده‏ ‏خدا‏ ‏باشيد‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏طاغوت‏ ‏بپرهيزيد‏.
‏ناگفته‏ ‏نماند‏ ‏كه‏ ‏اين‏ ‏بندگى‏ ‏كردن،‏ ‏سودى‏ ‏به‏ ‏خدا‏ ‏نمى‏‏‏رساند‏ ‏بلكه‏ ‏مايه‏ ‏عزّت‏ ‏و‏ ‏سعادت‏ ‏خود‏ ‏انسان‏ ‏است‏ ‏وگرنه‏ ‏خداوند‏ ‏بى‏ ‏نياز‏ ‏مطلق‏ ‏است‏:
‏من‏ ‏نكردم‏ ‏خلق‏ ‏تا‏ ‏سودى‏ ‏كنم
‏بلكه‏ ‏تا‏ ‏بر‏ ‏بندگان‏ ‏جودى‏ ‏كنم
‏اگر‏ ‏معلّم‏ ‏به‏ ‏شاگردانش‏ ‏مى‏‏‏گويد‏: ‏درس‏ ‏بخوانيد،‏ ‏نفع‏ ‏اين‏ ‏درس‏ ‏خواندن‏ ‏به‏ ‏خود‏ ‏آنان‏ ‏بر‏ ‏مى‏‏‏گردد‏ ‏و‏ ‏براى‏ ‏معلّم‏ ‏سودى‏ ‏ندارد‏.
‏ريشه‏‏‏هاى‏ ‏عبادت
‏عظمت‏ ‏خدا
‏برخورد‏ ‏با‏ ‏يك‏ ‏شخصيت‏ ‏برجسته،‏ ‏انسان‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏تواضع‏ ‏وا‏ ‏مى‏‏‏دارد،‏ ‏ديدار‏ ‏با‏ ‏يك‏ ‏دانشمند‏ ‏بزرگ،‏ ‏آدمى‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏تكريم‏ ‏و‏ ‏احترام‏ ‏وا‏ ‏مى‏‏‏دارد،‏ ‏چون‏ ‏كه‏ ‏انسان‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏عظمت‏ ‏و‏ ‏دانش‏ ‏آن‏ ‏شخصيت‏ ‏و‏ ‏اين‏ ‏دانشمند،‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏كوچك‏ ‏و‏ ‏كم‏ ‏سواد‏ ‏مى‏‏‏بيند‏. ‏خداوند،‏ ‏مبدأ‏ ‏همه‏ ‏عظمت‏‏‏ها‏ ‏و‏ ‏جلال‏‏‏هاست‏. ‏شناخت‏ ‏خدا‏ ‏به‏ ‏عظمت‏ ‏وبزرگى،‏ ‏انسان‏ ‏ناتوان‏ ‏وحقير‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏كُرنش‏ ‏وتعظيم‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏او‏ ‏وامى‏‏‏دارد‏.
‏احساس‏ ‏نياز‏ ‏و‏ ‏وابستگى
‏انسان،‏ ‏عاجز،‏ ‏نيازمند‏ ‏و‏ ‏ناتوان‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏خداوند،‏ ‏در‏ ‏اوج‏ ‏بى‏ ‏نيازى‏ ‏و‏ ‏غناى‏ ‏مطلق،‏ ‏و‏ ‏سر‏ ‏رشته‏ ‏دار‏ ‏امور‏ ‏انسان‏‏‏هاست‏. ‏اين‏ ‏هم‏ ‏عاملى‏ ‏است،‏ ‏تا‏ ‏انسان‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏خداوند‏ ‏«‏بندگى‏»‏ ‏كند‏.
‏سپاس‏ ‏نعمت
‏توجه‏ ‏به‏ ‏نعمت‏‏‏هاى‏ ‏بى‏ ‏حساب‏ ‏و‏ ‏فراوانى‏ ‏كه‏ ‏از‏ ‏هر‏ ‏سو‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏هر‏ ‏زمينه‏ ‏ما‏ ‏را‏ ‏احاطه‏ ‏كرده،‏ ‏قوى‏‏‏ترين‏ ‏انگيزه‏ ‏را‏ ‏براى‏ ‏پرستش‏ ‏پروردگار‏ ‏ايجاد‏ ‏مى‏‏‏كند‏. ‏نعمت‏‏‏هايى‏ ‏كه‏ ‏حتّى‏ ‏پيش‏ ‏از‏ ‏تولّد‏ ‏شروع‏ ‏مى‏‏‏شود‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏طول‏ ‏زندگى‏ ‏همراه‏ ‏ماست‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏آخرت‏ ‏هم‏ (‏اگر‏ ‏شايستگى‏ ‏داشته‏ ‏باشيم‏) ‏از‏ ‏آن‏ ‏بهره‏‏‏مند‏ ‏خواهيم‏ ‏شد‏. ‏قرآن‏ ‏به‏ ‏اين‏ ‏نكته‏ ‏اشاره‏ ‏كرده‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏مردم‏ ‏زمان‏ ‏پيامبر‏ ‏صلى‏ ‏الله‏ ‏عليه‏ ‏وآله‏ ‏مى‏‏‏فرمايد‏:
‏«‏فَلْيَعْبُدُواْ‏ ‏رَبَّ‏ ‏هَذَا‏ ‏الْبَيْتِ‏ ‏الَّذِى‏ ‏أَطْعَمَهُم‏ ‏مِّن‏ ‏جُوعٍ‏ ‏وَءَامَنَهُم‏ ‏مِّنْ‏ ‏خَوْف‏»‏ ‏(4)‏ ‏بايد‏ ‏خداى‏ ‏كعبه‏ ‏را‏ ‏عبادت‏ ‏كنند،‏ ‏خدايى‏ ‏كه‏ ‏آنان‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏گرسنگى‏ ‏نجات‏ ‏داد‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏ترس،‏ ‏ايمن‏ ‏ساخت‏.
‏فطرت
‏در‏ ‏سرشت‏ ‏انسان،‏ ‏پرستش‏ ‏و‏ ‏نيايش‏ ‏وجود‏ ‏دارد‏. ‏اگر‏ ‏به‏ ‏معبود‏ ‏حقيقى‏ ‏دست‏ ‏يافت،‏ ‏كه‏ ‏كمال‏ ‏مطلوب‏ ‏همين‏ ‏است،‏ ‏و‏ ‏اگر‏ ‏به‏ ‏انحراف‏ ‏و‏ ‏بيراهه‏ ‏دچار‏ ‏شد،‏ ‏به‏ ‏پرستش‏ ‏معبودهاى‏ ‏بدلى‏ ‏و‏ ‏باطل‏ ‏مى‏‏‏پردازد‏. ‏بت‏ ‏پرستى،‏ ‏ماه‏ ‏و‏ ‏خورشيد‏ ‏پرستى،‏ ‏گوساله‏ ‏و‏ ‏گاو‏ ‏پرستى،‏ ‏نمونه‏‏‏هايى‏ ‏انحرافى‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏وجود‏ ‏دارد،‏ ‏كسانى‏ ‏هم‏ ‏پول‏ ‏و‏ ‏مقام‏ ‏و‏ ‏همسر‏ ‏و‏ ‏ماشين‏ ‏و‏ ‏مدال‏ ‏و‏ … ‏را‏ ‏مى‏‏‏پرستند‏.
‏انبيا‏ ‏آمده‏‏‏اند‏ ‏تا‏ ‏فطرت‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏مسير‏ ‏حق،‏ ‏هدايت‏ ‏كنند‏ ‏و‏ ‏انسان‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏عبادت‏‏‏هاى‏ ‏عوضى‏ ‏نجات‏ ‏بخشند‏. ‏حضرت‏ ‏على‏ ‏عليه‏ ‏السلام‏ ‏در‏ ‏مورد‏ ‏بعثت‏ ‏رسول‏ ‏خدا‏ ‏صلى‏ ‏الله‏ ‏عليه‏ ‏وآله‏ ‏مى‏‏‏فرمايد‏:
‏«‏فَبَعَثَ‏ ‏اللّهُ‏ ‏مُحَمَّداً‏ ‏بِالْحَقَّ‏ ‏لِيُخرِجَ‏ ‏عِبادَهُ‏ ‏مِنْ‏ ‏عِبادَةِ‏ ‏الاوثانِ‏ ‏اِلى‏‏‏ ‏عِبادَتِهِ‏ …‏»‏ ‏(5)‏ ‏خداوند‏ ‏حضرت‏ ‏محمّد‏ ‏صلى‏ ‏الله‏ ‏عليه‏ ‏وآله‏ ‏را‏ ‏برانگيخت،‏ ‏تا‏ ‏بندگانش‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏«‏بت‏‏‏پرستى‏»‏ ‏به‏ ‏«‏خدا‏ ‏پرستى‏»‏ ‏دعوت‏ ‏كند‏.
‏روحِ‏ ‏عبادت‏ ‏در‏ ‏فطرت‏ ‏انسان‏ ‏نهفته‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏اگر‏ ‏درست‏ ‏رهبرى‏ ‏نشود‏ ‏به‏ ‏عبادت‏ ‏بت‏ ‏و‏ ‏طاغوت‏ ‏مى‏‏‏گرايد‏. ‏مثل‏ ‏ميل‏ ‏به‏ ‏غذا‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏هر‏ ‏كودكى‏ ‏هست،‏ ‏ولى‏ ‏اگر‏ ‏راهنمايى‏ ‏نشود،‏ ‏كودك‏ ‏خاك‏ ‏مى‏‏‏خورد‏ ‏و‏ ‏لذّت‏ ‏هم‏ ‏مى‏‏‏برد‏. ‏بدون‏ ‏هدايت‏ ‏صحيحِ‏ ‏اين‏ ‏گرايش‏ ‏فطرى‏ ‏نيز،‏ ‏انسان‏ ‏به‏ ‏عشق‏‏‏هاى‏ ‏زودگذر‏ ‏پوچ‏ ‏يا‏ ‏پرستش‏‏‏هاى‏ ‏بى‏ ‏محتواى‏ ‏انحرافى‏ ‏دچار‏ ‏مى‏‏‏شود‏.
‏
‏چگونه‏ ‏عبادت‏ ‏كنيم؟
‏مگر‏ ‏نه‏ ‏اينكه‏ ‏نشانى‏ ‏هر‏ ‏خانه‏ ‏را‏ ‏بايد‏ ‏از‏ ‏صاحب‏ ‏خانه‏ ‏گرفت؟‏ ‏و‏ ‏مگر‏ ‏نه‏ ‏اينكه‏ ‏در‏ ‏هر‏ ‏ضيافت‏ ‏و‏ ‏مهمانى،‏ ‏بايد‏ ‏نظر‏ ‏ميزبان‏ ‏را‏ ‏مراعات‏ ‏كرد؟
‏عبادت،‏ ‏حضور‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏آفريدگار‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏نشستن‏ ‏بر‏ ‏سر‏ ‏مائده‏‏‏هاى‏ ‏معنوى‏ ‏كه‏ ‏او‏ ‏براى‏ ‏«‏بندگان‏»‏ ‏خود‏ ‏فراهم‏ ‏كرده‏ ‏است‏.
‏پس،‏ ‏چگونگى‏ ‏عبادت‏ ‏را‏ ‏هم‏ ‏از‏ ‏او‏ ‏بايد‏ ‏فراگرفت‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏دستور‏ ‏او‏ ‏عمل‏ ‏كرد‏ ‏و‏ ‏ديد‏ ‏كه‏ ‏او‏ ‏چه‏ ‏چيز‏ ‏را‏ ‏عبادت‏ ‏دانسته‏ ‏و‏ ‏عبادت‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏چه‏ ‏صورت‏ ‏از‏ ‏ما‏ ‏طلبيده‏ ‏است؟
‏غير‏ ‏از‏ ‏شكل‏ ‏ظاهرى‏ ‏عبادات،‏ ‏به‏ ‏خصوص‏ ‏نماز‏ ‏كه‏ ‏بيشتر‏ ‏در‏ ‏چگونگى‏ ‏آن‏ ‏سخن‏ ‏خواهيم‏ ‏گفت،‏ ‏محتواى‏ ‏عبادت‏ ‏را‏ ‏بايد‏ ‏از‏ ‏ديد‏ ‏اولياى‏ ‏دين‏ ‏و‏ ‏متن‏ ‏مكتب‏ ‏شناخت‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏كار‏ ‏بست‏.
‏بهترين‏ ‏عبادت‏‏‏ها‏ ‏آن‏ ‏است‏ ‏كه‏:
‏آگاهانه‏ ‏باشد‏.