تحقیق چگونگی اداره قلمرو هخامنشیان ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 22 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

1
‏چگونگی اداره قلمرو‏ ‏هخامنشیان‏
‏حکومت‏ ‏کوروش‏ ‏دارای‏ ‏دو‏ ‏هدف‏ ‏مهم‏ ‏بود‏: ‏در‏ ‏غرب،‏ ‏تصرّف‏ ‏آسیای‏ ‏صغیر‏ ‏و‏ ‏ساحل‏ ‏بحر‏ ‏العلوم‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏سوی‏ ‏شرق،‏ ‏امنیّت‏.[4] ‏این‏ ‏اهداف‏ ‏تقریباً‏ ‏مورد‏ ‏قبول‏ ‏تمامی‏ ‏پادشاهان‏ ‏امپراتوری‏ ‏هخامنشیان‏ ‏بود‏ ‏و‏ ‏تأثیرات‏ ‏فراوانی‏ ‏بر‏ ‏شکل‏ ‏و‏ ‏نوع‏ ‏حکومت‏ ‏آنان‏ ‏گذاشته‏ ‏شده‏ ‏بود‏.
‏ ‏با‏ ‏وجود‏ ‏گستردگی‏ ‏قلمروی‏ ‏هخامنشیان،‏ ‏چه‏ ‏عاملی‏ ‏باعث‏ ‏تداوم‏ ‏حکومت‏ ‏هخامنشیان‏ ‏بر‏ ‏ملل‏ ‏زیرسلطه‏ ‏یشان‏ ‏شده‏ ‏بود؟‏ ‏درامپراتوری‏ ‏هخامنشیان‏ ‏به‏ ‏ملل‏ ‏مختلف‏ ‏زیر‏ ‏سلطه،‏ ‏استقلال‏ ‏داخلی‏ ‏نسبتاً‏ ‏وسیعی‏ ‏داده‏ ‏شده‏ ‏بود‏. ‏این‏ ‏امر‏ ‏موجب‏ ‏می‏ ‏شد‏ ‏تا‏ ‏با‏ ‏حفظ‏ ‏فرهنگ‏ ‏های‏ ‏ملل‏ ‏تحت‏ ‏سلطه،‏ ‏نوع‏ ‏جدیدی‏ ‏از‏ ‏حکومتی‏ ‏پایدارتشکیل‏ ‏شود‏:«‏شاهنشاهی‏ ‏هخامنشی‏ ‏دولتی‏ ‏بود‏ ‏امپراتوری‏ ‏به‏ ‏مفهوم‏ ‏جدید‏ ‏آن‏…‏مرکّب‏ ‏از‏ ‏دولت‏ ‏های‏ ‏گوناگون،‏ ‏اما‏ ‏هر‏ ‏کدام‏ ‏از‏ ‏آنها‏ ‏فردیّت‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏نظر‏ ‏بنیادهای‏ ‏سیاسی‏ ‏و‏ ‏سنن‏ ‏و‏ ‏نوامیس‏ ‏خویش‏ ‏محفوظ‏ ‏داشتند‏…‏وهر‏ ‏یک‏ ‏شخصیت‏ ‏حاصل‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏نگه‏ ‏داشتند‏…‏و‏ ‏آن‏ ‏ترکیبی‏ ‏بود‏ ‏از‏ ‏اقوام‏ ‏مختلف‏ ‏که‏ ‏همگی‏ ‏آزاد‏ ‏می‏ ‏زیستند‏.»
‏قلمروی‏ ‏امپراطوری
‏ ‏شناخت‏ ‏چگونگی‏ ‏حکومت‏ ‏بر‏ ‏ملل‏ ‏گوناگون‏ ‏ساکن‏ ‏در‏ ‏قلمروی‏ ‏هخامنشیان‏ ‏و‏ ‏محدوده‏ ‏ی‏ ‏قلمروی‏ ‏این‏ ‏امپراطوری‏ ‏می‏ ‏تواند‏ ‏به‏ ‏شناخت‏ ‏بیشتر‏ ‏روش‏ ‏حکومتی‏ ‏هخامنشیان‏ ‏و‏ ‏تأثیر‏ ‏آن‏ ‏در‏ ‏ثبات‏ ‏حکومت‏ ‏آنان‏ ‏منجرشود‏.
‏قلمروی‏ ‏هخامنشیان‏ ‏بسیار‏ ‏پهناوربود،‏ «‏به‏ ‏طوری‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏دره‏ ‏ی‏ ‏سند‏ ‏در‏ ‏هندوستان‏ ‏تا‏ ‏رود‏ ‏نیل‏ ‏در‏ ‏مصر‏ ‏و‏ ‏ناحیه‏ ‏ی‏ ‏بن‏ ‏غازی‏ ‏در‏
2
‏لیبی‏ ‏امروز‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏رود‏ ‏دانوب‏ ‏در‏ ‏اروپا‏ ‏تا‏ ‏آسیای‏ ‏مرکزی‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏برمی‏ ‏گرفت‏(‏تصویر‏1).»[6] ‏در‏ ‏این‏ ‏قلمرو،‏ ‏اقوام‏ ‏بسیاری‏ ‏با‏ ‏آداب‏ ‏و‏ ‏رسوم‏ ‏گوناگونی‏ ‏زندگی‏ ‏می‏ ‏کردند‏ ‏و‏ ‏فرهنگ‏ ‏قومی‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏پاس‏ ‏می‏ ‏داشتند،‏ ‏از‏ ‏جمله‏: ‏مادها،‏ ‏خوزی‏ ‏ها،‏ ‏اَرمنی‏ ‏ها،‏ ‏هَراتیان،‏ ‏بابلیان،‏ ‏لودیه‏ ‏ای‏ ‏ها،‏ ‏رَخجی‏ ‏های‏ ‏افغانستان،‏ ‏آشوریان‏ ‏بین‏ ‏النهرین،‏ ‏کاپادوکیه‏ ‏ای‏ ‏ها،‏ ‏مصریان،‏ ‏سُکائیان،‏ ‏ایونیه‏ ‏ای‏ ‏ها،‏ ‏بَلخیان،‏ ‏گنداریان،‏ ‏پارثوی‏ ‏ها،‏ ‏اَسَه‏ ‏گرتیان‏ ‏و‏ ‏سکاهای‏ ‏هوم‏ ‏پرست،‏ ‏هندوان،‏ ‏سکاهای‏ ‏اروپایی،‏ ‏تازیان،‏ ‏زرنگیان،‏ ‏لیبیایی‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏حبشیان‏.
‏نظام‏ ‏هاي‏ ‏اجتماعي‏ ‏و‏ ‏اقتصادي‏ ‏قلمرو‏ ‏دولت‏ ‏هخامنشي‏ ‏گوناگون‏ ‏بودند‏.‏در‏ ‏سرزمين‏ ‏هاي‏ ‏تابعه‏ ‏اين‏ ‏دولت‏ ‏استانهاي‏ ‏آسياي‏ ‏صغير‏ ‏،‏ ‏ايلام‏ ‏،‏ ‏بابل‏ ‏،‏ ‏سوريه‏ ‏،‏ ‏فنقيه‏ ‏و‏ ‏مصر‏ ‏قرار‏ ‏داشتند‏ ‏كه‏ ‏سالها‏ ‏پيش‏ ‏از‏ ‏پيدايش‏ ‏امپراطوري‏ ‏پارس‏ ‏سازملنهاي‏ ‏حكومتي‏ ‏پيشرفته‏ ‏اي‏ ‏بودند‏.‏به‏ ‏موازات‏ ‏اشغال‏ ‏اين‏ ‏كشورهاي‏ ‏از‏ ‏لحاظ‏ ‏اقتصادي‏ ‏پيشرفته‏ ‏،‏ ‏پارسها‏ ‏سرزمين‏ ‏هاي‏ ‏برخي‏ ‏از‏ ‏ملل‏ ‏عقب‏ ‏افتاده‏ ‏از‏ ‏قبيل‏ ‏عشاير‏ ‏كوچ‏ ‏نشين‏ ‏عرب‏ ‏،اسكيف‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏قبائل‏ ‏ديگر‏ ‏را‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏مرحله‏ ‏از‏ ‏هم‏ ‏پاشيدگي‏ ‏نظام‏ ‏قبيله‏ ‏اي‏ ‏بودند،‏ ‏تسخير‏ ‏كردند‏. ‏بنابراين‏ ‏پارسها‏ ‏براي‏ ‏سازمان‏ ‏دادن‏ ‏يك‏ ‏سيستم‏ ‏مديريت‏ ‏ثابت‏ ‏در‏ ‏كشورهاي‏ ‏تابعه‏ ‏با‏ ‏دشواري‏ ‏هاي‏ ‏بسياري‏ ‏روبرو‏ ‏بودند‏.‏اما‏ ‏ضمن‏ ‏مقايسه‏ ‏با‏ ‏دولت‏ ‏هاي‏ ‏پيشين‏ ‏مصر،‏ ‏آشور‏ ‏و‏ ‏بابل‏ ‏،‏ ‏شاهنشاهان‏ ‏هخامنشي‏ ‏در‏ ‏سازمان‏ ‏دادن‏ ‏اداره‏ ‏كشورهاي‏ ‏تابعه‏ ‏،‏ ‏به‏ ‏كاميابي‏ ‏هاي‏ ‏چشم‏ ‏گيري‏ ‏دست‏ ‏يافتند‏ ‏،‏ ‏تلاش‏ ‏اينان‏ ‏آن‏ ‏بود‏ ‏كه‏ ‏شرايط‏ ‏مساعدي‏ ‏براي‏ ‏پيشرفت‏ ‏اقتصادي‏ ‏كشورهاي‏ ‏زير‏ ‏فرمانشان‏ ‏فراهم‏ ‏آورند‏.‏كورش‏ ‏و‏ ‏كامبيز‏ ‏به‏ ‏روش‏ ‏هاي‏ ‏اداره‏ ‏داخلي‏ ‏كشورهاي‏ ‏بابل‏ ‏،‏ ‏مصر‏ ‏،‏ ‏آسياي‏ ‏صغير‏ ‏و‏ ‏ديگران‏ ‏دست‏ ‏نزدند‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏اجازه‏ ‏دادند‏ ‏با‏ ‏شيوه‏ ‏هاي‏ ‏پيشين‏ ‏خود‏ ‏شان‏ ‏را‏ ‏اداره‏ ‏كنند‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏عبارت‏ ‏ديگر‏ ‏نوعي‏ ‏خودمختاري‏ ‏به‏ ‏آنها
3
‏ ‏دادند‏.‏اما‏ ‏قيامهاي‏ ‏سالهاي‏ 522-521 ‏ق‏.‏م‏ ‏دولت‏ ‏هخامنشي‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏ناپايداري‏ ‏تهديد‏ ‏كرد‏.
‏داريوش‏ ‏يكم‏ ‏كوشيد‏ ‏تا‏ ‏از‏ ‏گرايش‏ ‏هاي‏ ‏جدائي‏ ‏خواهانه‏ ‏ملت‏ ‏هاي‏ ‏تابعه‏ ‏پيش‏ ‏گيري‏ ‏كند‏ ‏،‏ ‏بنابراين‏ ‏به‏ ‏اصلاحات‏ ‏اداري‏ ‏–‏ مالي‏ ‏بنيادي‏ ‏دامنه‏ ‏داري‏ ‏دست‏ ‏زد،‏ ‏سازمانهائي‏ ‏كه‏ ‏داريوش‏ ‏به‏ ‏منظور‏ ‏انجام‏ ‏اين‏ ‏اصلاحات‏ ‏پديد‏ ‏آورد‏ ‏به‏ ‏گونه‏ ‏اي‏ ‏بودند‏ ‏كه‏ ‏از‏ ‏سيستم‏ ‏اداري‏ ‏پايداري‏ ‏و‏ ‏درستي‏ ‏برخوردار‏ ‏مي‏ ‏شد‏ ‏و‏ ‏مي‏ ‏توانست‏ ‏روي‏ ‏تمام‏ ‏كشورهاي‏ ‏تابعه‏ ‏نظارت‏ ‏مستقيم‏ ‏داشته‏ ‏باشد‏ ‏،‏ ‏ضمنا‏ ‏براي‏ ‏جمع‏ ‏آوري‏ ‏ماليات‏ ‏و‏ ‏سازمانهاي‏ ‏لشكري‏ ‏ضوابط‏ ‏دقيق‏ ‏و‏ ‏حساب‏ ‏شده‏ ‏اي‏ ‏را‏ ‏مقرر‏ ‏داشت‏.‏امجام‏ ‏اين‏ ‏اصلاحات‏ ‏چند‏ ‏سال‏ ‏طول‏ ‏كشيد‏.‏اما‏ ‏از‏ 518 ‏ق‏.‏م‏ ‏تغيير‏ ‏سازمان‏ ‏و‏ ‏هماهنگ‏ ‏كردن‏ ‏سيستم‏ ‏اداري‏ ‏استانهاي‏ ‏كشور‏ ‏آغاز‏ ‏گرديد‏. ‏داريوش‏ ‏اول‏ ‏سرتاسر‏ ‏كشور‏ ‏پهناور‏ ‏هخامنشي‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏لحاظ‏ ‏اداري‏ ‏–‏ مالي‏ ‏به‏ ‏چند‏ ‏قسمت‏ ‏تقسيم‏ ‏كرد‏ ‏و‏ ‏نام‏ ‏هر‏ ‏يك‏ ‏از‏ ‏قسمتها‏ ‏را‏ ‏ساتراپ‏ ‏گذاشت‏.‏داريوش‏ ‏ضمن‏ ‏انجام‏ ‏اصلاحات‏ ‏اداري‏ ‏كشوري‏ ‏بيشتر‏ ‏استانداران‏ ‏را‏ ‏طبق‏ ‏معمول‏ ‏از‏ ‏ميان‏ ‏اشراف‏ ‏پارسي‏ ‏برگزيد‏.‏اما‏ ‏پس‏ ‏از‏ ‏مرگ‏ ‏داريوش‏ ‏يكم‏ ‏اصول‏ ‏تفكيك‏ ‏وظايف‏ ‏فرماندهان‏ ‏لشكري‏ ‏و‏ ‏روساي‏ ‏كشوري‏ ‏به‏ ‏گونه‏ ‏جدي‏ ‏رعايت‏ ‏نشد‏.
‏پس‏ ‏از‏ ‏اصلاحات‏ ‏داريوش‏ ‏پارسها‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏قضائي‏ ‏در‏ ‏دستگاههاي‏ ‏دولتي‏ ‏استانها‏ ‏يا‏ ‏كشورهاي‏ ‏غير‏ ‏پارسي‏ ‏نفوذ‏ ‏كردند‏.‏در‏ ‏دوره‏ ‏سلطنت‏ ‏داريوش‏ ‏يكم‏ ‏كارهاي‏ ‏ثمربخشي‏ ‏در‏ ‏زمينه‏ ‏تنظيم‏ ‏قوانين‏ ‏مربوط‏ ‏به‏ ‏ملت‏ ‏هاي‏ ‏مغلوب‏ ‏انجام‏ ‏گرفت‏. ‏در‏ ‏زمان‏ ‏سلطنت‏ ‏داريوش‏ ‏يكم‏ ‏دگرگوني‏ ‏راه‏ ‏حل‏ ‏هاي‏ ‏مسائل‏ ‏اقتصادي‏ ‏و‏ ‏دولتي‏ ‏باعث‏ ‏يكرشته‏ ‏تغييرات‏ ‏در‏ ‏زمينه‏ ‏حقوق‏ ‏خصوصي‏ ‏گرديد‏. ‏علاوه‏ ‏بر‏ ‏اين‏ ‏اجراي‏ ‏قوانين‏ ‏در‏ ‏كشورهاي‏ ‏گوناگون‏ ‏،‏ ‏هم‏ ‏آهنگ‏ ‏با‏ ‏سياست‏ ‏شاه‏ ‏،‏ ‏بايستي‏ ‏يك‏ ‏نواخت‏ ‏مي‏ ‏شد،‏ ‏بنابراين‏ ‏ايجاب‏ ‏مي‏ ‏كرد‏ ‏تا
4
‏ ‏قوانين‏ ‏تازه‏ ‏اي‏ ‏تنظيم‏ ‏گردد‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏عين‏ ‏حال‏ ‏با‏ ‏اراده‏ ‏خداي‏ ‏بزرگ‏ ‏يعني‏ ‏اهورامزدا‏ ‏سازگار‏ ‏باشد‏.‏در‏ ‏زمان‏ ‏داريوش‏ ‏يكم‏ ‏ضمن‏ ‏قانونگذاري‏ ‏،‏ ‏يك‏ ‏رشته‏ ‏تغييرات‏ ‏اساسي‏ ‏در‏ ‏نظام‏ ‏مالكيت‏ ‏پديد‏ ‏آمد‏ ‏كه‏ ‏نتيجه‏ ‏آن‏ ‏اصلاحات‏ ‏تازه‏ ‏اي‏ ‏در‏ ‏زندگي‏ ‏مردم‏ ‏پديد‏ ‏آورد‏.‏قسمتي‏ ‏از‏ ‏آن‏ ‏مربوط‏ ‏به‏ ‏تصاحب‏ ‏بهترين‏ ‏زمين‏ ‏هاي‏ ‏بارور‏ ‏ساكنان‏ ‏كشورهاي‏ ‏مغلوب‏ ‏به‏ ‏سود‏ ‏شاه‏ ‏و‏ ‏خانواده‏ ‏سلطنتي‏ ‏بود‏.‏هخامنشيان‏ ‏اين‏ ‏زمين‏ ‏ها‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏املاك‏ ‏پهناور‏ ‏تقسيم‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏گونه‏ ‏موروثي‏ ‏،‏ ‏با‏ ‏اختيارات‏ ‏تام‏ ‏به‏ ‏اعضاي‏ ‏خاندان‏ ‏سلطنتي‏ ‏،‏ ‏اشراف‏ ‏پارسي‏ ‏و‏ ‏بلند‏ ‏پايگان‏ ‏واگذار‏ ‏كردند‏.‏مالكان‏ ‏اين‏ ‏املاك‏ ‏از‏ ‏پرداخت‏ ‏مالات‏ ‏به‏ ‏دولت‏ ‏معاف‏ ‏بودند‏.
‏پارس‏ ‏ها‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏يك‏ ‏ملت‏ ‏غالب‏ ‏از‏ ‏پرداخت‏ ‏ماليات‏ ‏نقدي‏ ‏معاف‏ ‏بودند‏ ‏،‏ ‏اما‏ ‏ظاهرا‏ ‏ماليات‏ ‏جنسي‏ ‏به‏ ‏دولت‏ ‏تحويل‏ ‏ميدادند‏.‏ملت‏ ‏هاي‏ ‏پارسي‏ ‏از‏ ‏جمله‏ ‏مناطق‏ ‏خود‏ ‏مختار‏ (‏مثلا‏ ‏فنيقي‏ ‏و‏ ‏غيره‏ )‏ساليانه‏ ‏روي‏ ‏همرفته‏ ‏با‏ ‏دشواري‏ ‏در‏ ‏حدود‏ 7740 ‏تالانت‏ ‏بابلي‏ ‏نقره‏ ‏مي‏ ‏پرداختند‏.‏قسمت‏ ‏عمده‏ ‏اين‏ ‏مبلغ‏ ‏به‏ ‏وسيله‏ ‏مردمي‏ ‏كه‏ ‏از‏ ‏لحاظ‏ ‏اقتصادي‏ ‏پيشرفته‏ ‏تر‏ ‏بودند‏ ‏،پرداخت‏ ‏مي‏ ‏شد‏:‏آسياي‏ ‏صغير‏ ‏،بابل‏ ‏،‏ ‏سوريه‏ ‏،‏ ‏فنيقيه‏ ‏،مصر‏.‏روش‏ ‏پيشكش‏ ‏هم‏ ‏در‏ ‏كنار‏ ‏مالياتن‏ ‏نقدي‏ ‏اجرا‏ ‏مي‏ ‏شد‏ ‏،اما‏ ‏پيشكش‏ ‏دادن‏ ‏يك‏ ‏عمل‏ ‏اخلاقي‏ ‏و‏ ‏داوطلبانه‏ ‏نبود‏.‏اندازه‏ ‏پيشكش‏ ‏هم‏ ‏مشخص‏ ‏ميشد‏ ‏و‏ ‏بر‏ ‏خلاف‏ ‏ماليات‏ ‏،جنسي‏ ‏پرداخت‏ ‏مي‏ ‏گرديد‏.‏بيشتر‏ ‏،آنچه‏ ‏كه‏ ‏از‏ ‏سوي‏ ‏دولت‏ ‏دريافت‏ ‏مي‏ ‏گرديد‏ ‏به‏ ‏شكل‏ ‏ماليات‏ ‏بود‏.
‏اما‏ ‏پيشكش‏ ‏هارا‏ ‏اغلب‏ ‏مردميكه‏ ‏در‏ ‏مرزهاي‏ ‏امپراطوري‏ ‏از‏ ‏قبيل‏ (‏حبشه‏ ‏و‏ ‏عربستان‏)‏زندگي‏ ‏مي‏ ‏كردند‏ ‏براي‏ ‏شاهنشاه‏ ‏مي‏