تحقیق چشم انداز جامعه اطلاعاتی 23 ص ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 18 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏چشم‌انداز جهانی جامعه‌ی اطلاعاتی
‏از اوايل دهه‌ي 1990، با پيشرفت و گسترش شبكه‏ها و بزرگراه‏هاي ‏اطلاعاتي جديد الكتروني و افزايش كاربرد تكنولوژي‏هاي نوين ارتباطي در سراسر جهان، ‏مسائل بين‏المللي ناشي از آن‏ها، اهميت خاصي پيدا كرده‏اند. به همين جهت، در ‏سال‏هاي اخير، به موازات توسعه‌ي استفاده از شبكه‏هاي اطلاعاتي و به ويژه شبكه‌ي «‏اينترنت» ، توجه به اين مسائل بيشتر شده است. به طوري كه علاوه بر تصميم‏ها و ‏اقدام‏هاي تازه‏اي كه در بعضي از كشورهاي پيشرفته‌ي صنعتي درباره‌ي چگونگي كاربرد ‏ارتباطات و اطلاعات الكتروني و ايجاد جامعه‌ي اطلاعاتي صورت گرفته‏اند، برخي ‏سازمان‏هاي بين‏المللي و منطقه‏اي، مانند «سازمان همكاري و توسعه‌ي اقتصادي»‏، «‏شوراي اروپا»، «اتحاديه‌ي اروپايي» و گروه «8 كشور بزرگ صنعتي» نيز به ارزيابي و ‏تصميم‏گيري در زمينه‏هاي مختلف كاربرد اين گونه ارتباطات و اطلاعات و مسائل جامعه‌ي ‏اطلاعاتي آينده، پرداخته‏اند. براي شناخت عوامل و شرايط زمينه‏ساز فعاليت‏ها و ‏برنامه‏هاي جديد كشورها، سازمان‏ها و نهادهاي مذكور، يادآوري چگونگي پيدائي و ‏پيشرفت تكنولوژي شبكه‌ي اطلاعاتي «اينترنت» در ايالات متحده‌ي آمريكا و سياست‏ها و ‏برنامه‏هاي مهم اين كشور و ساير كشورهاي بزرگ غربي درباره‌ي بزرگراه‏ها و ‏زيرساخت‏هاي اطلاعاتي و جامعه‌ي اطلاعاتي طرف توجه آ‏ن‏ها، ضروري است. 1- «اينترنت» ‏و «‌جامعه‌ي‌ اطلاعاتي» پيدائي و پيشرفت «اينترنت»،‌ در ايجاد شرايط ‏گذر از «‏جامعه‌ي صنعتي»، به «جامعه‌ي اطلاعاتي» جايگاه برجسته‏اي پيدا كرده است. شبكه‌ي «‏اينترنت»، كه اكنون به قول برخي از محققان ارتباطي ، ستون فقرات ارتباطات اطلاعاتي ‏سراسري كره‌ي زمين و به عبارت ديگر، «شبكه شبكه‏هاي اطلاع‏رساني» جهان شناخته ‏مي‏شود، معرف ساختار تحول يافته‌ي يك شبكه‌ي اطلاعاتي نظامي است. اين شبكه، در ‏اوايل دهه‌ي 1960 به دنبال پرتاب نخستين قمرهاي مصنوعي اتحاد جماهير شوروي به فضاي ‏ماوراء جو زمين و افزايش نگراني ايالات متحده‌ي آمريكا از خطرات حملات هسته‏اي آن ‏كشور، به منظور حفظ و حراست اسرار نظامي ارتش آمريكا در شرايط بسيار مخوف جنگ ‏هسته‏اي، از طرف «آژانس طرح‏هاي پژوهشي پيشرفته‌» (‌آرپا)1، در وزارت دفاع ايالات
‏متحده، پايه‏گذاري شد. شبكه‌ي ياد شده، كه بر اساس سيستم تكنولوژي كليدهاي ارتباطي ‏مستقل و مرتبط به بسته‏هاي اطلاعاتي جداگانه، استوار گرديده بود، به منظور جلوگيري ‏از هدف قرار گرفتن آن‏ها در يك جنگ هسته‏اي احتمالي، از دسترسي مراكز فرماندهي و ‏كنترل نظامي بركنار گذاشته شده بود. به گونه‏اي كه هر مجموعه‌ي اطلاعاتي، مسير خاص ‏خود را در ميان مدارهاي ارتباطي مختلف شبكه‌ي موردنظر،‌ به صورت افقي طرح مي‏كرد و ‏در عين حال، امكان گردآوري تمام آن‏ها، از هر واحد خاص نيز وجود داشت. مدتي بعد، ‏تحت تأثير پيشرفت تكنولوژي ديجيتال، امكان جمع‏آوري و بسته‏بندي هرگونه پيام و از ‏جمله اصوات، تصويرها و داده‏ها و ايجاد شبكه‏هاي اطلاعاتي منتقل‏كننده‌ي انواع ‏نمادها، بدون نياز به هرگونه مزكر كنترل، پديد آمد و به اين ترتيب، با استفاده از ‏فراگيري بسيار گسترده‌ي زبان ديجيتال و شبكه‏بندي نظام ارتباطي، شالوده‌ي تكنولوژيك ‏ارتباطات افقي جهاني، فراهم شد. نخستين شبكه‌ي اطلاعاتي از اين نوع، كه به عنوان ‏قدرداني از مؤسسه‌ي بنيانگذار آن، «آرپانت»2 نامگذاري گرديد، در سال 1969، به روي ‏مراكز تحقيقاتي همكاري كنند‌ه با وزارت دفاع ايالات متحده‌ي آمريكا و از جمله ‏دانشگاه كاليفرنيا و دانشگاه هاروارد، گشوده شد و در پي آن، پژوهشگران براي برقراري ‏ارتباط علمي متقابل با يكديگر، از اين شبكه به بهره‏برداري پرداختند. در سال 1983، ‏براي جدا ساختن كامل كاربردهاي نظامي و غيرنظامي شبكه‌ي مذكور، در كنار «آرپانت»‏، ‏كه از آن پس منحصراً به وسيله‌ي محققان دانشگاهي و مراكز علمي مورد استفاده قرار ‏مي‏گرفت، شبكه‌ي مستقلي موسوم به «ميل‏نت»3، براي پژوهشگران نظامي، تأسيس گرديد. در ‏طول سال‏هاي بعد دهه‌ي 1980،‌ «بنياد ملّي علوم» ايالات متحده نيز به تقـويت و ‏توسعه‌ي شبكه‌ي «آرپانت» كمك كرد و علاوه بر ايجاد يك شبكه‌ي خاص علمي4، شبكه‌ي ‏ديگري با همكاري كمپاني مشهور «اي. بي‏. ام»5 ، به نام «بيت نت»6 ، براي استفاده‌ي ‏‌محققان زمينه‏هاي غيرعلمي،‌ تأسيس نمود. با توجه به آن كه تمام شبكه‏هاي مذكور،‌ ‏در فعاليت‏ها و تماس‏هاي ارتباطي خود، از سيستم اطلاعات «آرپانت» بهره‏مند مي‏شدند، ‏مدتي نام اين شبكه‌ي ميان شبكه‏اي، ( آرپا ـ اينترنت)7 گفته مي‏شد و سرانجام، به «‏اينترنت» 8، موسوم گرديد. به موازات اين تحولات و براي پاسخگوئي به رشد فعاليت‏هاي
‏ارتباطي از طريق شبكه‏هاي اطلاعاتي و به ويژه «اينترنت»، تكنولوژي كامپيوتري نيز رو ‏به تكامل و توسعه گذاشت. به اين معنا، كه از يك طرف، دستگاه‏هاي «كامپيوتر شخصي»9 ، ‏به بازار آمدند و امكان گسترش شبكه‏ها را افرايش دادند و از طرف ديگر، توانائي‏هاي ‏فني كامپيوتري نيز بالا رفتند. شبكه‌ي «آرپانت» در سال‏هاي دهه‌ي 1970 ، از ‏ارتباط‏هاي داراي 56 هزار بيت10 در ثانيه استفاده مي‏كرد. در سال 1987، خطوط ‏ارتباطي اين شبكه، از توانائي انتقال، 5/1 ميليون بيت در ثانيه برخوردار شدند. سرعت ‏انتقال پيام‏هاي «اينترنت»، در سال 1992، به 45 ميليون بيت در ثانيه ـ معادل 5 هزار ‏صفحه در ثانيه ـ افزايش يافت و درسال 1995، تكنولوژي كامپيوتري مورد استفاده‌ي «‏اينترنت»، به حد بسيار فوق‏العاده‏اي از پيشرفت رسيد. به طوري كه براي آن، امكان ‏انتقال اطلاعاتي معادل مجموعه‌ي ده‏ها ميليون كتاب‏ها و نشريات كتابخانه‌ي كنگره‌ي ‏ايالات متحده‌ي آمريكا در هر دقيقه، فراهم گرديد. درعين حال، افزايش توانائي فني ‏انتقال پيام‏هاي ارتباطي از طريق «اينترنت»، به تنهائي براي گسترش شبكه‏‏هاي ‏اطلاع‏رساني در سطح جهاني كافي نبود و به اين منظور، ارتباط متقابل رايانه‏ها نيز ‏ضرورت داشت. به همين لحاظ، براي از ميان بردن اين مانع، از سيستم ارتباطي ويژه‏اي ‏معروف به «يونيكس»11، كه در سال 1969در آزمايشگاه‏هاي كمپاني معروف «بل»12 اختراع ‏گرديده بود، كمك گرفته شد. كاربرد سيستم «يونيكس»، از سال 1983، كه كوشش‏هاي محققان ‏دانشگاه كاليفرنيا در «بركلي»، با مساعدت مالي «آژانس طرح‏هاي پژوهشي پيشرفته» ‏وزارت دفاع آمريكا، براي انطباق مجموعه‏اي از پروتكل‏هاي علمي، موسوم به «پروتكل ‏كنترل انتقال بر پروتكل ارتباط متقابل»13 با اين سيستم، به موفقيت رسيدند، رو به ‏گسترش گذاشت و به اين ترتيب، رايانه‏ها امكان يافتند كه علاوه برايجاد ارتباط ‏متقابل با يكديگر، به رمزگذاري و رمزگشائي مجموعه‏هاي داده‏هاي مورد انتقال بسيار ‏سريع در شبكه‌ي «اينترنت» نيز اقدام كنند. از آن زمان،‌ شبكه‏هاي اطلاعاتي محلي و ‏منطقه‏اي، توانائي پيدا كردند با هم ارتباط متقابل برقرار سازند و داده‏ها و ‏پيام‏هاي خود را به هر كجا كه خطوط تلفني و رايانه‏هاي مجهز به دستگاه «مودم»14 ـ ‏براي اتصال رايانه به تلفن ـ وجود دارند، انتقال دهند. به اين گونه، شبكه‏سازي‏هاي
‏اطلاعاتي در سراسر جهان توسعه يافتند و مقدمات استفاده از «بزرگراه‏هاي اطلاعاتي» ‏نيز فراهم گرديدند. بايد يادآور شد كه از اوايل دهه‌ي 1990، همراه با پيشرفت و ‏گسترش تكنولوژي رايانه‏اي «اينترنت»، كاربرد آن بيشتر به سه زمينه‌ي خاص، شامل «پست ‏الكتروني»15، سرويس‏هاي اطلاعات درخواستي و بر روي خط16، مانند سرويس «تار عنكبوت ‏گسترده‌ي جهاني»17 و «گروه‏هاي مباحثه‏اي و خبري»18 معطوف گرديده است. توسعه‌ي ‏استفاده از شبكه‌ي «اينترنت»، در دوره‌ي كوتاه فعاليت آن، بسيار چشم‏گير بوده است. ‏در سال 1973، شبكه‌ي مذكور تنها 25 رايانه را در برمي‏گرفت و تا پايان دهه‌ي 1970 ‏نيز نمي‏توانست سالانه بيش از 256 رايانه را در كنار خود داشته باشد. در اوايل ‏دهه‌ي 1980 و به دنبال تحولات فني مختلف، هنوز بيش از 25 شبكه، با حدود چند صد ‏رايانه‌ي اصلي و چند هزار نفر كاربران آن‏ها، امكان استفاده از آن را دارا نبودند. ‏در حالي كه در اواسط دهه‌ي 1990، در سراسر جهان 44 هزار شبكه‌ي اطلاعاتي،‌ شامل‏ 2/3 ‏ميليون دستگاه رايانه و 25 ميليون نفر كاربران آن‏ها، از طريق «اينترنت»، امكان ‏ارتباط متقابل پيدا كرده بودند. در اين ميان، بر مبناي تحقيقي كه در اوت 1995 صورت ‏گرفته بود، مشخص مي‏شد كه 24 ميليون نفر آمريكائي از «اينترنت» استفاده مي‏كنند و 36 ‏ميليون نفر هم امكان دسترسي به آن را دارا هستند. تحقيقات بعدي هم نشان داده‏اند ‏كه استفاده‏كنندگان اين شبكه در آمريكا، هر سال نسبت به سال پيش، دو برابر مي‏شوند، ‏از لحاظ عده‌ي كاربران «اينترنت» در سطح جهاني هم، اكنون با توجه به توانائي‏هاي ‏بالقوه‌ي اين شبكه، پيش‏بيني مي‏گردد كه در اواسط دهه‌ي اول قرن بيست و يكم، صدها ‏ميليون نفر در سراسر دنيا، از آن بهره‏مند خواهند شد. همچنين به نظر كارشناسان، «‏اينترنت» زماني خواهد توانست 600 ميليون شبكه‌ي رايانه‏اي را به هم متصل سازد. در ‏مورد عوامل پيشرفت و گسترش شبكه‌ي «اينترنت»، مي‏توان از دو گونه عناصر متضاد، نام ‏برد. بايد خاطر نشان ساخت كه در اين زمينه، از يك سو برنامه‏هاي امنيت‏انديشي وزارت ‏دفاع ايالات متحده و همكاري‏هاي علمي برخي از دانشگاه‏هاي مشهور آمريكا در ايجاد ‏شرايط فني كاربردي كردن يك انقلاب جديد در تكنولوژي‏هاي ارتباطي، تأثير گذاشتند و ‏از سوي ديگر، مظاهر فرهنگ آزادانديشي و اعتراض‏گري مراكز دانشگاهي آمريكائي، كه در