تحقیق پارتنو کارپی در گوجه فرنگی 22 ص

لینک و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 26 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏2
‏پارتنو کارپی در ‏گوجه فرنگی
‏مقدمه
‏گوجه فرنگی‏ , ‏ ‏ ‏ , دارای تيپ توليد مثلی خود گشن مي باشد ‏که در آن باد محرک اوليه گرده افشانی است . معمولا گياه ‏گوجه فرنگی‏ پس از گرده افشانی و لقاح‏ , بذر توليد مي کن‏د ‏. اين فرايند به عوامل محيطی ظريفي وابسته است‏ . ‏ ارقام متداول‏ معمولا‏ تنها زمانی به خوبی تشکيل ميوه مي دهند ‏که د‏ر دامنه محدودی از دماهای شب , يعنی‏ 21-15 درجه سانتيگراد ( ‏70-59 درجه فارنهايت ) قرار داشته باشند .
‏اگر چه انتخاب ارقامي از ‏گوجه فرنگی‏ که قادر به تشکيل ميوه در شرايط نامساعد محيطی باشند ‏يکی از ‏اهداف مهم اصلاحی است اما‏ تاکنون‏,‏ چنين تلاشهاي اصلاحی ‏موفقيتهای محدودی در پی داشته اند‏ . برنامه های اصلاحی جهت افزايش تحمل‏ به‏ سر‏ما و ‏گرما , ‏بر انتخاب لاين هايي تاکيد دارند ‏که در شرايط دمايي نا مناسب قادر به گرده افشانی طبيعی و لقا‏ح برای تشکيل ميوه باشند . به هر‏حال ‏اصلاح کاری مشکل است زيرا ارقام مقاوم به سرما و گرما , وراثت متوسطی دارند ‏و ارث بری در ‏آنها پيچيده است . ‏تشکيل ميوه در ‏توليد ‏گوجه فرنگی‏ گلخانه ای‏ نيز مشکل ساز است زيرا ‏حرکت گرده ها به سختی انجام مي شود .‏ اين مساله‏ ‏معمولا با تکان دادن مکانيکی گلها رفع‏ مي شود. پارتنوکاپی ژنتيکی با پيشی گرفتن از فرآيندهای توليد مثلی وابسته به دما , روش جديدی برای حل اين مشکل فراهم می سازد.
‏مطالعات جديد بر روی پارتنوکارپی ‏منجر به توليد ميوه های بدون بذر, با استفاده از محرک های شيميايی ( مصنوعی) گرديده است. در برخی مناطق توليدی از محرک های رشد همچون اکسين های سنتتيک , برای تحريک ايجاد ميوه های پارتنوکارپی استفاده شده است. مشکل در توليد ميوه های معيوب به هنگام مصرف اکسينها است. تا کنون هيچ مطالعه دقيقی بر روی
‏2
‏منشا , فيزيولوژی و ژنتيک علايم پارتنوکارپی در گوجه فرنگی , انجام نشده است. تمايل روز افزون بر اين که با استفاده از پارتنوکاپی به عنوان يک سيستم کمکی , تشکيل ميوه و احتمالا کيفيت آن در گوجه فرنگی بهبود يابد – به ويژه هنگامی که توليد ميوه در شرايط تنش محيطی باشد ‏–‏ موجب گرديد, بررسی حاضر در منابع علمی موجود صورت پذيرد.
‏انواع پارتنوکارپی
‏واژه پارتنوکارپی برای اولين بار توسط نول (1902) به کار رفت که به معنای تشکيل ميوه های بی دانه در غياب گرده افشانی و ديگر فعاليت های توليد مثلی‏ است. پارتنوکارپی در بسياری از گ‏ونه ها رخ می دهد به ويژه در در چند محصول باغی عمده. گوستاوسون (1942) بروز پديده پارتنوکارپی را در حدود 50 گونه گياهی فهرست نمود. محصولات دارای ارزش اقتصادی که ميوه پارتنوکارپ توليد می کنند عبارتند از موز , ميوه نان , مرکبات , خيار , خرما , انجير , گلابی و آناناس‏.
‏الف.‏ ‏پارتنوکارپی طبيعی‏
‏پارتنوکارپی ممکن است به صورت طبيعی ويا با تحريک مصنوعی ايجاد شود (گوستاوسون 1942 ). ‏ ‏پارتنوکارپی طبيعی (ژنتيک) ممکن است اجباری باشد و براثر عقيم بودن ژنتيکی به وجود آيد و نياز به يک شيوه رويشی برای پيشرفت داشته باشد. ممکن است‏ ‏پارتنوکارپی امری القايی باشد , يعنی ميوه های بذری يا بدون بذر هر دو در پاسخ به محرک های محيطی پديد آمده باشند.
‏3
‏ ‏عوامل محيطی می توانند بر روی بافت های گامتوفيتی و اسپوروفيتی گياه تاثير گذارده و توسعه و تشکيل ميوه های ‏ ‏پارتنوکارپی را‏ تحريک نمايند. پارتنوکارپی القايی در گوجه فرنگی و ساير گونه هايی که در آنها گرده افشانی و لقاح به محدوديت های محيطی خاصی وابسته هستند , مشاهده شده است. هنگامی که پارتنوکارپی بدون هيچ نوع محرک خارجی پديد می آيد , به عنوان پ‏ارتنوکارپی رويشی شناخته می شود ,‏ در حالی که ‏ پارتنوکارپی القاء شده نياز به ي‏ک محرک بيرونی همچون گرده افشانی دارد (وينکلر 1908).
‏ب. پارتنوکارپی مصنوعی
‏ ‏پارتنوکارپی ‏القايی در واقع توليد ميوه هاي‏ ‏بی دانه به روش های مصنوعی (شيميايی) است. معمولا فقط به مواردی اطلاق می شود که پارتنوکارپی نتيجه تيمار کردن گلها با موادی همچون گرده مرده (منتور) , عصاره گرده , مواد شيميايی و ديگر مواد رشدی است.
‏گوستاوسون (1936) ‏ب‏ا‏ استفاده از مواد رشدی موفق شد يک گوجه فرنگی کامل را توليد کند. به دنبال اين کار , ‏ثابت شد که بسياری از مواد رشدی س‏نتز شده , توليد ميوه های پارتنوکارپی را در ‏بسياری از گونه ها تحريک ‏ ‏می کنند (نيچ‏ 1972). مواد رشدی طبيعی همچون ا‏کسين , جيبرلين , سيتوکينين و اتيلن نيز می توانند توليد ميوه های بی دانه را در بسياری از گونه ها القا نمايند ( نيچ 1972 ). برخی از تنظيم کننده های رشد ساخته شده به صورت مصنوعی از همتا های طبيعی خود موثرتر عمل می کنند.
‏منابع
‏5
‏هاوتورن (1936) از تلاقی ميان ارقام ” لارج چری ” و ” بونی بست ” گوجه فرنگی های دارای خاصيت پارتنوکارپی القايی به دست آورد. اين گياهان در اوايل تابستان ميوه هايی توليد کردند که دانه داشتند , اما در اواسط تابستان يعنی زمانی که هوا در تگزاس گرم است , ميوه ها ی‏ بی دانه توليد نمودند. مي‏وه های توليد شده در ماه نوامبر مجددا دانه دار بودند.
‏پارتنوکارپی اجباری در ‏گوجه فرنگی های آنيوپلوييدی نر عقيم ويا نازا مشاهده شد (لسلی و لسلی 1941) ونيز در گياهان به دست آمده از هيبريد بين گونه ای L. peruvianum‏ * L. esculentum‏ ‏ (لسلی و لسلی 1953). جانسون و هال (1954) وقوع پارتنوکارپی را در دماهای بالا (37-31 درجه سانتيگراد) را نشان دادند‏ ‏و تعدادی گوجه فرنگی بی دانه به دست آوردند. ‏آنها خشکيدگی خامه و عدم حيات گرده را در دماهای بالا دو عامل بزرگ مرتبط با پارتنوکارپی معرفی کردند. پارتنوکارپی در دماهای بالا در رقم 190256 PI‏ از کالدونيای جديد و ارقام انتخاب شده از تلاقی های ميان “تارگينی قرمز” , “راتجرز” و “گلف استيت مارکت” شناسايی شد.
‏به نظر می رسد که ارقام کانادايی در محدوده چند گونه ای قرار داشته باشند که تمايل به پارتنوکارپی دارند.‏ در‏ مناطق مجاور قطبين‏ که 66% ارقام آن را رقم “فارتست نورت” تشکيل می دهند , ميوه های پارتنوکارپی مشاهده شده اند (چارلز و هريس 1972). در لهستان درجه مطلوبی از پارتنوکارپی , ميان زاده های حاصل از تلاقی ارقام ” ارلی نورت” * “بيورلاج6703 ” مشاهده شد (کوبيکی و ميکالسکا 1978).‏ فارتست نورت نيز از تلاقی دو لاين پارتنوکارپی گوجه فرنگی به نام “اورگان 4-5