تحقیق تاریخچه گچ

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 11 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
‏تاریخچه گچ
‏گـچ بـرای اولـین بـار در بیش از پنج هزار سال پیش توسط مـصـریان بـرای‏ ‏سفید کردن و حالت دادن به نمای دیوارهای داخلی مقبره ها اسـتـفـاده‏ ‏می شـده است. مـصـریـان با حـرارت دادن به سنگ های ژیپس که ازآن پودری حـاصــل می شـــد و آن را بــا آب مخـلوط می کــردنـد و بــرایزیـبـا شـدن داخـل مـقـبـره ها این مخلوط را روی آجره ها و سنگ ها به کاررفته می کشیدند.در ایــران نـیــز از زمــان اشکانـیـان بـنـا هــایی با گچ بری های زیبا دیده‏ ‏می شود که نشان دهـنـده اسـتـفـاده گـچ در صـنـعـت ساختمان سازی ‏ایـرانـیـان می بــاشد. کـه بـا ورود اسـلام بـه ایران استفاده از هنر گچ بری ‏در مساجد جلوه گر شد. برای مثال : مسجد جامع ارومیه ‏تــا قـبـل از سـال ١٣٤٠ گـچ در ایـران به صورت سنتی تولید می شـد ‏که مـعـایبی از جـمـلـه قـیـمـت بـالا وکـیـفـیـت نـا مرغوب و تـولـیـد کم،داشته است . یکی از قدیمی تـرین کـارخـانه های اسـتـخـراج و تـولـیـد گـچ ‏در شهرستان ساوه بوده است.گچ ماده ای مـعـدنی اسـت که به وفـور یـافـت مـی شود و ایران با داشتن٩٠۰‏ ‏میلیون تن دارای بزرگترین منبع گچ در جهان می باشد الـبـته بـه گـــچ‏ ‏به شکل سنگ گچ که معمولا دارای نا خالصی است از مـعـادن اسـتـخـراج‏ ‏و پس از حرارت دادن آن تا ١٧٠ درجه سانتیگراد که اصطلاحا به آن پـخـتن‏ ‏سنگ گچ می گویند وآسیاب کردن آن به گچ مورد استـفـاده در سـاخـتـمـان‏ ‏تبدیل می شود.
‏گچ
‏از مهمترین مصالح ساختمانی است. گچ از ابتدای کار که تعیین حدود زمین است تا ‏انتهای کار که سفید کاری، نصب سنگ و حتی نقاشی است کاربرد دارد.
‏سنگ گچ
‏از گروه مصالح کلسیم دار و سنگی رسوبی است. در طبیعت به علت میل ترکیبی شدیدی ‏که دارد بطور خالص یافت نمی شود بطوریکه بیشتر بصورت ترکیب با کربن یا اکسیدهای آهن ‏یافت می شود. البته بیشتر سنگ گچ ها با آهک و خاک رس مخلوط است.
‏انواع سنگ ‏گچ
‏یا بصورت سولفات کلسیم بدون آب (CaSo4) ‏است ‏که به آن انیدریت (مصارف آن محدود است. همچنین به ندرت در سطح زمین پیدا می شود) می ‏گویند و یا بصورت سولفات کلسیم آبدار(CaSo4.2H2O) ‏است که به آن ‏گچ خام (Gypsum) ‏گویند و بصورت های مختلفی وجود دارد:
‏الف- سنگ گچ مرمری: مصرف ‏گچ پزی نداشته و جز سنگ های زینتی است. به علت نرمی، کار کردن با آن و تراشیدن آن ‏بسیار آسان است و نیز برای ساختن وسایل زینتی مانند قاب عکس استفاده می شود. در ‏ایران این سنگ و صنعت آن بیشتر در خراسان است.
‏2
‏ب- سنگ گچ مطبق: لایه لایه می ‏باشد و یا سنگ گچ خوشه ای که مانند تارهای ابریشم بهم چسبیده اند. این نوع سنگ گچ ‏نیز مصرف گچ پزی ندارد.
‏ج- سنگ گچ معمولی: غیر بلوری بوده و فراوان ترین نوع ‏سنگ گچ است. مصرف گچ پزی دارد و موضوع همین مطلب است.
‏سنگ گچِ خالص بی رنگ است، ‏اگر با کربن مخلوط باشد به رنگ خاکستری است و اگر با اکسید های آهن مخلوط باشد بسته ‏به نوع اکسید به رنگ های زرد روشن، کبود، سرخ و یا بی رنگ است.
‏منابع تهیه
‏سنگ گچ تقریبا در تمام نقاط کره زمین وجود دارد و در بین مصالح دیگر از لحاظ ‏فراوانی در رتبه پنجم قرار دارد.
‏در ایران هم تقریبا در تمام نقاط کشور مخصوصا ‏در کویر مرکزی، اطراف تهران، جاجرود، آذربایجان، مشهد و… وجود دارد.
‏مصارف
‏در ساختمان سازی عبارتند از: تعیین حدود زمین و پیاده کردن نقشه، ‏ملات سازی، گچ و خاک، سفید کاری، سنگ کاری (بطور موقت) و سیمان پزی
‏گچ پزی
‏اگر به سنگ حرارت 170 درجه ای داده شود، 5/1 مولکول آب از سنگِ متبلور بخار می ‏شود و گچ ساختمانی (CaSo4.0/5H2O) ‏بدست می آید.
‏اگر گرمای 300 درجه ای داده شود، 7/1 ‏مولکول آب بخار می شود و به گچ تشنه (CaSo4.0/3H2O) ‏تبدیل می ‏شود. این گچ میل ترکیبی شدیدی با آب دارد، حتی در هوای آزاد 2/0 مولکول آب از بخار ‏هوا را گرفته و به گچ ساختمانی تبدیل می شود.
‏در گرمای 700 درجه، کلیه آب ‏تبلورِ سنگ بخار می شود و به سولفات کلسیم (CaSo4) ‏تبدیل می شود که به آن گچ سوخته یا انیدریت گویند. این گچ با آب ترکیب نمی شود. ‏البته با افزودن موادی مانند زاج و یا سولفات روی (ZnSo4)‏، قدرت ترکیب با آب را پیدا می کند.
‏از گرمای 700 ‏تا 1400 درجه، گچ سوخته به اکسید کلسیم (CaO) ‏و So3 ‏و خود So3 ‏به So2 ‏و اکسیژن تجزیه می شود.
‏دو گاز اخیر متصاعد می شود ‏و اگر اکسید کلسیم یا همان آهک زنده باقی بماند در زمان گیرایی گچ تأثیر می
‏3
‏گذارد، ‏همچنین بر اثر مجاورت با آب شکفته شده و به هیدرات کلسیم ( Ca(OH)3) ‏تبدیل می گردد. این گچ برای سفید کاری مناسب نیست ‏زیرا دانه های آهکی در مجاورت با آب ازدیاد حجم پیدا کرده و در سطح آن ناصافی هایی ‏ایجاد می کند که در اصطلاح کارگاهی به آن الوئک گویند.
‏کوره های گچ پزی
-1 ‏کوره های چاهی
‏قدیمی ترین نوع کوره گچ پزی در ایران است و هنوز در ‏ایران متداول است
‏یک حـفره در زمین و مانند یک تـنوره است که سنـگ گچ را در آن ‏چیده و حـرارت می دهند تا پخته شود. این کوره ها غیر فنی است چون حرارت آن قابل ‏کنترل نیست و در نتیجه ی حرارت های مختلف، گچ های مختلف به دست می آید بنابراین ‏محصول آن نامرغوب است.
‏کار این کوره ها ناپیوسته است. یعنی پس از آنکه مقداری ‏سنگ گچ در آن بگذارند، تا محصول به دست نیاید نمی توانند سنگ گچ های دیگری در آن ‏قرار دهند. سوخت آن نیز چوب، زغال سنگ و… است.
-2 ‏کوره های تاوه ای
‏تشکیل شده از یک سینی بزرگ و یک دستگاه هم زن در محور و روی تاوه است.
‏سنگ ‏گچ های آسیاب شده را در آن ریخته و به آن حرارت می دهند تا آبِ تبلورِ آن بخار شود ‏و گچ ساختمانی بدست آید. به هنگام حرارت دادن، آن را هم می زنند تا حرارت به صورت ‏یکنواخت به آنها برسد. سپس با دمیدن هوای سرد آن را خنک می کنند. این هوا خود حرارت 100 ‏الی 120 درجه سانتیگراد پیدا می کند و برای صرفه جویی، این هوا را به عنوان ‏حرارت اولیه به مصالح اولیه ای که هنوز وارد کوره نشده اند می دهند.
‏محصول را ‏با آسیاب به نرمی لازم می رسانند و به بازار می فرستند. حرارت آن قابل کنترل است ‏بنابراین محصول نیز یکنواخت است. کار کوره ناپیوسته و سوخت آن گازوییل یا زغال سنگ ‏است.
-3 ‏کوره گردنده خفته
‏رایج ترین نوع کوره هاست. بصورت یک استوانه ‏ای خفته است که با افق شیبی در حدود 4 درجه می سازد.
‏این استوانه حول محور خود ‏می گردد و کلوخه های سنگ گچ را در آن می ریزند هرچه کلوخه ها جلوتر روند پخته تر می ‏شوند. محصول از کوره خارج می شود. سپس هوای سرد به آن می دمند و آن را آسیاب می ‏کنند.
‏هوای سرد، گرمای محصول را می گیرد. این هوای گرم را مانند کوره تاوه ای ‏مصرف می کنند.
‏حرارت این کوره ها قابل کنترل، محصول مرغوب و کار کوره پیوسته ‏است، یعنی از یک طرفِ کوره محصول را خارج می کنند و به همان نسبت هم از طرف دیگر ‏کوره مصالح اولیه را وارد می کنند.
‏یک روش دیگر وجود دارد که به این شکل است:
‏4
‏گچ پزی حرارت کمی لازم دارد، بنابراین مقداری سنگ گچ را روی کوره آجر پزی قرار ‏می دهند. پس از مدتی کوتاه گچ پخته می شود آنگاه آن را با وسایل اولیه ای چون تخماق ‏یا آسیاب محلی کوبیده، سرند(غربال) نموده و مصرف می کنند.
‏کارگاه های ساختمانی ‏که از کوره های گچ پزی و آجر پزی دور هستند و دسترسی به کوره های گچ پزی ندارند از ‏این روش استفاده می کنند.
‏اندازه دانه ها و وزن مخصوص
‏هر قدر دانه ‏های گچ ریزتر باشد مرغوب تر بوده و برای کارهای ظریف بهتر استفاده می شود.
‏قطر ‏بزرگترین دانه نباید بزرگتر ازmm 6/0 ‏باشد. قطر 5/99% باید ریزتر از mm2/0 ‏و قطر 90% ‏آن ریزتر از mm15/0 ‏باشد.
‏بطور کلی وزن مخصوص گچ از 85/0 تا 4/1 تن بر متر ‏مکعب است.
‏انبار کردن
‏گچ رطوبت را از هوا هم می گیرد بنابراین اگر ‏بصورت فله ای انبار می شود باید بسرعت مصرف گردد وگرنه فاسد می شود، یعنی در موقع ‏مخلوط کردن آن با آب ازدیاد حجم پیدا نمی کند. اما اگر گچ پاکتی را به شیوه صحیح ‏انبار کنند بطوری که دور از رطوبت باشد، حتی بعد از یک سال هم قابل مصرف است.
‏نباید بیش از 10 پاکت گچ را روی هم انبار کرد، زیرا فشار وارد بر پاکت زیرین ‏باعث کلوخه شدن آن می شود. همچنین هوا باید براحتی در اطراف آن جریان داشته باشد.
‏خواص
1‏-‏زود گیر بودن
‏ملات گچ بسیار زودگیر است، در واقع در ‏حدود 10 دقیقه خود را می گیرد. این خاصیت به کارگران کمک می کند که هر چه سریعتر ‏تیغه های 5 سانتیمتری و طاق های ضربی را با این ملات بسازند.
2‏- ‏ارزانی
‏گچ بسیار ارزانتر از بسیاری از مصالح ساختمانی است و به همین دلیل در بیشتر ‏کارگاه ها از آن استفاده می شود. در واقع فراوانی و سادگی تهیه و مصرف گچ، آن را ‏ارزان کرده است.
3 ‏ – ‏زدیاد حجم
‏تنها دو نوع ملات این خاصیت را دارد:
1‏- ‏یک نوع سیمان که در ایران مصرف ندارد.
2‏- ‏گچ که در حین سخت شدن 01/0 به ‏حجم خود می افزاید.
‏این خاصیت کمک می کند که کارگران سطوح وسیعی را اندود کاری ‏کنند بدون اینکه در آن فرورفتگی، برآمدگی و یا ترکی به وجود آید و چون حشرات نمی ‏توانند در آن لانه سازی کنند، دیوار بهداشتی خواهد بود.
4‏- ‏مقاومت در برابر ‏آتش سوزی