تحقیق اعتقادات مسیحیت 28 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 34 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏اعتقادات مسیحیت‏……………………‏…………………………………………..‏………‏…………. &‏ 1
‏آيين‏ ‏مسيحيت‏ ‏يكي‏ ‏از‏ ‏دين‏‌‏هاي‏ ‏بزرگ‏ ‏دنياي‏ ‏امروز‏ ‏است‏. ‏ديني‏ ‏كه‏ ‏با‏ ‏پيشينه‏‌‏اي‏ 2000 ‏ساله،‏ ‏در‏ ‏بسياري‏ ‏از‏ ‏جوامع‏ ‏انساني‏ ‏كنوني‏ (‏عمدتاً‏ ‏غربي‏) ‏حضوري‏ ‏ريشه‏‌‏دار‏ ‏داشته‏ ‏و‏ ‏خاستگاه‏ ‏تحولات‏ ‏فرهنگي‏ ‏و‏ ‏اجتماعي‏ ‏متعددي‏ ‏در‏ ‏تاريخ‏ ‏حيات‏ ‏آنها‏ ‏بوده‏ ‏است‏. ‏هسته‏ ‏اصلي‏ ‏و‏ ‏وجودي‏ ‏اين‏ ‏دين،‏ ‏اصل‏ ‏پرستش‏ ‏خداوندي‏ ‏متعال‏ ‏به‏ ‏نام‏ «‏اب‏»‏ ‏مي‏‌‏باشد‏ ‏كه‏ ‏با‏ ‏تجليات‏ ‏خاص‏ ‏الوهي‏‌‏اش‏ ‏مانند‏ «‏عيسي‏ ‏مسيح‏»‏ ‏و‏ «‏روح‏‌‏القدس‏»‏ ‏انسان‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏گمراهي‏ ‏نجات‏ ‏داده‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏سعادت‏ ‏و‏ ‏رستگاري‏ ‏رهنمون‏ ‏ساخته‏ ‏است‏ (‏توماس‏ ‏ميشال‏ ‏يسوعي،‏ ‏مدخل‏ ‏الي‏ ‏العقيده‏ ‏المسيحيه،‏ ‏ص‏57-55.) ‏لذا‏ ‏اصل‏ ‏خداشناسي‏ ‏در‏ ‏جهان‏‌‏بيني‏ ‏مسيحيت‏ ‏امري‏ ‏مهم‏ ‏و‏ ‏كليدي‏ ‏به‏‌‏شمار‏ ‏مي‏‌‏رود‏. ‏البته‏ ‏خداشناسي‏ ‏در‏ ‏مسيحيت‏ ‏امري‏ ‏نسبتاً‏ ‏پيچيده‏ ‏است‏. ‏خداشناسي‏ ‏كه‏ ‏از‏ ‏پيكره‏ ‏يكتاپرستي‏ ‏صريح‏ ‏و‏ ‏شفاف‏‌‏ ‏يهوديت‏ ‏ريشه‏ ‏گرفته‏ ‏و‏ ‏ساختاري‏ ‏توحيدي‏ ‏دارد،‏ ‏اما‏ ‏در‏ ‏عين‏ ‏حال‏ ‏از‏ ‏نوعي‏ ‏تثليث‏ ‏الوهيتي‏ ‏سخن‏ ‏مي‏‌‏گويد‏ ‏كه‏ ‏صريحاً‏ ‏با‏ ‏توحيد‏ ‏خالص‏ ‏يهودي‏ ‏در‏ ‏تزاحم‏ ‏است‏. ‏با‏ ‏اين‏ ‏وجود‏ ‏اصل‏ ‏پرستش‏ ‏خداوندي‏ ‏ازلي،‏ ‏ابدي،‏ ‏خالق،‏ ‏عليم،‏ ‏رحيم‏ ‏و‏ ‏بخشنده‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏طول‏ ‏تاريخ‏ ‏بشر‏ ‏همواره‏ ‏حضوري‏ ‏ملموس‏ ‏داشته‏ ‏است،‏ ‏ركني‏ ‏بنيادين‏ ‏در‏ ‏اصول‏ ‏اعتقادات‏ ‏و‏ ‏جهان‏‌‏بيني‏ ‏مسيحيت‏ ‏مي‏‌‏باشد‏. (‏جان‏ ‏ناس،‏ ‏تاريخ‏ ‏جامع‏ ‏اديان،‏ ‏ص‏591)
‏نام‏ ‏خداي‏ ‏مسيحيت
‏مسيحيان‏ ‏خداوند‏ ‏خويش‏ ‏را‏ «‏آب‏»‏ ‏يا‏ «‏ابا‏»‏ (abba‏) ‏مي‏‌‏خوانند‏. ‏اين‏ ‏لفظ‏ ‏واژه‏‌‏اي‏ «‏آرامي‏»‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏معني‏ ‏پدر‏ ‏مي‏‌‏باشد‏ (‏قاموس‏ ‏كتاب‏ ‏مقدس،‏ ‏ص‏2). ‏پدر‏ ‏آسماني‏ ‏كه‏ ‏هستي‏ ‏و‏ ‏حيات‏ ‏آدمي‏ ‏در‏ ‏دست‏ ‏اوست‏. ‏اين‏ ‏تعبير‏ ‏به‏‌‏كرات‏ ‏در‏ ‏اناجيل‏ ‏چهارگانه‏ ‏از‏ ‏زبان‏ ‏عيسي‏
‏اعتقادات مسیحیت‏……………………‏…………………………………………..‏………‏…………. &‏ 2
‏عليه‏‌‏السلام‏ ‏نقل‏ ‏شده‏ ‏است؛‏ ‏به‏ ‏گونه‏‌‏اي‏ ‏كه‏ ‏عيسي،‏ ‏خداوند‏ ‏را‏ ‏پدر‏ ‏آسماني‏ ‏خود‏ (‏مانند‏ ‏متي‏ 34‏،‏25) ‏و‏ ‏تمام‏ ‏انسان‏‌‏هاي‏ ‏مومن‏ ‏مي‏‌‏خواند‏. (‏مانند‏ ‏متي‏ 9‏،‏6). ‏تعبير‏ ‏پدر‏ ‏آسماني‏ ‏واژه‏‌‏اي‏ ‏ضميرآشنا‏ ‏و‏ ‏صميمي‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏تداعي‏‌‏كننده‏ ‏محبت‏ ‏و‏ ‏نوازش‏ ‏بزرگوارانه‏ ‏از‏ ‏سوي‏ ‏خداوند‏ ‏بر‏ ‏انسان‏ ‏مي‏‌‏باشد‏. ‏اين‏ ‏نام‏ ‏با‏ ‏تعاليم‏ ‏عيسوي‏ ‏كه‏ ‏بيان‏‌‏كننده‏ ‏وجود‏ ‏رابطه‏‌‏اي‏ ‏صميمانه‏ ‏و‏ ‏پر‏ ‏محبت‏ ‏بين‏ ‏خداوند‏ ‏و‏ ‏انسان‏ ‏مي‏‌‏باشد،‏ ‏تناسب‏ ‏بيش‏‌‏تري‏ ‏دارد‏. ‏واژه‏ ‏اب‏ ‏در‏ ‏كلام‏ ‏مسيح،‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏تداعي‏‌‏كننده‏ ‏وجود‏ ‏نوعي‏ ‏خيرانديشي،‏ ‏توأم‏ ‏با‏ ‏مراقبت‏ ‏و‏ ‏حساسيت‏ ‏خداوند‏ ‏بر‏ ‏انسان‏ ‏است،‏ ‏بلكه‏ ‏متضمن‏ ‏نوعي‏ ‏اقتدار،‏ ‏برتري،‏ ‏حكومت‏ ‏و‏ ‏تسلط‏ ‏خداوند‏ ‏بر‏ ‏عالم‏ ‏هستي‏ ‏و‏ ‏مخصوصاً‏ ‏انسان‏ ‏نيز‏ ‏مي‏‌‏باشد‏. (‏رابرت‏ ‏وير،‏ ‏جهان‏ ‏مذهبي،‏ ‏ج‏2‏،‏ ‏ص‏692)
‏ابا‏ ‏و‏ ‏يهوه
‏بنا‏ ‏بر‏ ‏آنچه‏ ‏از‏ ‏تاريخ‏ ‏و‏ ‏اناجيل‏ ‏چهارگانه‏ ‏مشهود‏ ‏است،‏ «‏عيسي‏ ‏ناصري‏»‏ ‏عليه‏‌‏السلام‏ ‏ملقب‏ ‏به‏ ‏مسيح‏ ‏خود‏ ‏يك‏ ‏عبراني‏ ‏يهودي‏ ‏بوده‏ ‏است‏. ‏حتي‏ ‏مادر‏ ‏او‏ ‏نيز‏ ‏قديسه‏‌‏اي‏ ‏يهودي‏ ‏به‏ ‏نام‏ ‏مريم‏ ‏بود‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏جامعه‏ ‏يهودي‏ ‏و‏ ‏تحت‏ ‏تعليمات‏ ‏يهوديان‏ ‏اصيل‏ ‏و‏ ‏مومني‏ ‏مانند‏ ‏ذكرياي‏ ‏نبي‏ ‏و‏ ‏يوسف‏ (‏شوهر‏ ‏مريم‏)‏،‏ ‏بزرگ‏ ‏شد‏ (‏لوقا،‏ ‏باب‏ 1‏و‏2). ‏او‏ ‏بر‏ ‏يهودي‏‌‏بودن‏ ‏خود‏ ‏اقرار‏ ‏داشت‏ ‏و‏ ‏حتي‏ ‏در‏ ‏كلمات‏ ‏صريحاً‏ ‏بيان‏ ‏داشت‏ ‏كه‏ ‏تنها‏ ‏براي‏ ‏هدايت‏ ‏آنان‏ ‏مبعوث‏ ‏شده‏ ‏است‏: «‏آن‏ ‏وقت‏ ‏عيسي‏ ‏به‏ ‏آن‏ ‏زن‏ ‏گفت‏: ‏من‏ ‏از‏ ‏طرف‏ ‏خدا‏ ‏فرستاده‏ ‏شده‏‌‏ام‏ ‏تا‏ ‏به‏ ‏يهوديان‏ ‏كمك‏ ‏كنم‏ ‏نه‏ ‏به‏ ‏غير‏ ‏يهوديان،‏ ‏چون‏ ‏يهوديان‏ ‏گوسفندان‏ ‏گم‏ ‏شده‏ ‏خدا‏ ‏هستند‏.» (‏متي،‏ 24‏،‏15)
‏اعتقادات مسیحیت‏……………………‏…………………………………………..‏………‏…………. &‏ 3
‏بدين‏ ‏لحاظ‏ ‏مسيحيت‏ ‏را‏ ‏بايد‏ ‏آييني‏ ‏دانست‏ ‏كه‏ ‏از‏ ‏بطن‏ ‏يهوديت‏ ‏برخواسته‏ ‏است،‏ ‏به‏ ‏گونه‏‌‏اي‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏ابتدا‏ ‏تصور‏ ‏همه‏ ‏از‏ ‏تعاليم‏ ‏مسيح،‏ ‏ديني‏ ‏كاملاً‏ ‏جديد‏ ‏و‏ ‏مستقل‏ ‏نبود،‏ ‏بلكه‏ ‏حتي‏ ‏از‏ ‏زبان‏ ‏خود‏ «‏عيسي‏ ‏ناصري‏»‏ (‏مسيح‏)‏،‏ ‏آن‏ ‏تنها‏ ‏يك‏ ‏اصلاح‏‌‏گري‏ (‏رفرم‏) ‏در‏ ‏يهوديت‏ ‏قلمداد‏ ‏مي‏‌‏شده‏ ‏است‏ (‏متي،‏17‏،‏5). ‏در‏ ‏همين‏ ‏راستا‏ ‏واژه‏ ‏ابا‏ ‏را‏ ‏نيز‏ ‏بايد‏ ‏تنها،‏ ‏عنوان‏ ‏تازه‏‌‏اي‏ ‏براي‏ ‏خداوند‏ ‏يكتاي‏ ‏يهوديان‏ «‏يهوه‏»‏ ‏محسوب‏ ‏كرد،‏ ‏خداوندي‏ ‏كه‏ ‏داراي‏ ‏هويتي‏ ‏روشن‏ ‏و‏ ‏تجلياتي‏ ‏بارز‏ ‏بوده‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏تا‏ ‏آن‏ ‏زمان‏ ‏بيش‏ ‏از‏ 1000 ‏سال‏ ‏به‏ ‏اين‏ ‏نام‏ ‏مقدس‏ ‏خوانده‏ ‏و‏ ‏ستايش‏ ‏شده‏ ‏بود‏. ‏البته‏ ‏اين‏ ‏نامگذاري‏ ‏احتمالاً‏ ‏ريشه‏ ‏در‏ ‏تعاليم‏ ‏يهودي‏ ‏دارد‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏تعابيري‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏متون‏ ‏مقدس‏ ‏يهودي‏ ‏در‏ ‏خصوص‏ ‏رابطه‏ ‏بين‏ ‏خداوند‏ ‏و‏ ‏قوم‏ ‏برگزيده‏‌‏اش‏ ‏ذكر‏ ‏شده‏ ‏بود،‏ ‏ريشه‏ ‏گرفته‏ ‏است‏. ‏چنان‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏عباراتي‏ ‏از‏ ‏كتاب‏ «‏مزامير‏ ‏داود‏»‏ (‏مانند‏ ‏مزمور،‏7‏،‏2) ‏و‏ ‏يا‏ ‏كتاب‏ «‏هوشع‏ ‏بني‏»‏ (‏باب‏ 1‏،‏11) ‏قوم‏ ‏يهود‏ ‏از‏ ‏زبان‏ «‏يهوه‏»‏ ‏فرزند‏ ‏خوانده‏ ‏شده‏‌‏اند‏ ‏و‏ ‏خداوند‏ (‏يهوه‏) ‏خود‏ ‏را‏ ‏پدر‏ ‏آنها‏ ‏ناميده‏ ‏است‏.
‏بدين‏ ‏تعبير‏ ‏نهادن‏ ‏نامي‏ ‏جديد‏ ‏براي‏ ‏خداوند‏ (‏يهوه‏) ‏به‏ ‏معني‏ ‏معبودي‏ ‏جديد‏ ‏با‏ ‏صفات‏ ‏متفاوت‏ ‏نبوده‏ ‏است؛‏ ‏بلكه‏ ‏اين‏ ‏گزينه،‏ ‏انتخابي‏ ‏بوده‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏تعريف‏ ‏جديد‏ ‏عيسي‏ ‏ناصري‏ ‏عليه‏‌‏السلام‏ ‏از‏ ‏خداوند،‏ ‏گويايي‏ ‏بيش‏‌‏تري‏ ‏بر‏ ‏صفات‏ ‏خاصي‏ ‏چون‏ «‏محبت‏»‏،‏ «‏بخشش‏»‏،‏ «‏مرحمت‏»‏ ‏و‏ «‏اقتدار‏ ‏بزرگوارانه‏»‏ ‏يهوه‏ ‏داشته‏ ‏است‏. ‏هرچند‏ ‏اين‏‌‏گونه‏ ‏تعابير‏ ‏از‏ ‏خداوند‏ ‏در‏ ‏ديد‏ ‏يهوديان‏ ‏آن‏ ‏زمان‏ ‏و‏ (‏حتي‏ ‏امروزي‏ ‏نيز‏)- ‏از‏ ‏لحاظ‏ ‏نزديكي‏ ‏و‏ ‏محرميت‏ ‏و‏ ‏نامتناسب‏‌‏بودن‏ ‏با‏ ‏خداوند‏- ‏تا‏ ‏حدودي‏ ‏كفرآميز‏ ‏به‏ ‏نظر‏ ‏مي‏‌‏آمد‏ (‏رابرت‏ ‏وير،‏ ‏جهان‏ ‏مذهبي،‏ ‏ج‏2‏،‏ ‏ص‏692)‏،
‏اعتقادات مسیحیت‏……………………‏…………………………………………..‏………‏…………. &‏ 4
‏ ‏اما‏ ‏تاكيد‏ ‏وي‏ ‏بر‏ ‏قدرت،‏ ‏جلال،‏ ‏داوري‏ ‏و‏ ‏اقتدار‏ ‏مطلق‏ ‏خداوندي‏ ‏بر‏ ‏جهان‏ ‏هستي،‏ ‏اين‏ ‏ديدگاه‏ ‏را‏ ‏كم‏‌‏رنگ‏ ‏مي‏‌‏نمايد‏.
‏البته‏ ‏قابل‏ ‏تصور‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏احتمالاً‏ ‏علت‏ ‏اصلي‏ ‏و‏ ‏تاريخي‏ ‏رسميت‏ ‏دادن‏ ‏و‏ ‏تاكيد‏ ‏نمودن‏ ‏بر‏ ‏اين‏ ‏نام‏ ‏جديد،‏ ‏به‏ ‏جاي‏ ‏استفاده‏ ‏نمودن‏ ‏از‏ «‏يهوه‏»‏ ‏نوعي‏ ‏استقلال‏‌‏طلبي‏ «‏آباءكليسا‏»‏ي‏ ‏مسيحي‏ ‏قرون‏ ‏اوليه‏ ‏ميلادي‏ ‏از‏ ‏جامعه‏ ‏يهوديان‏ ‏نيز‏ ‏بوده‏ ‏است‏ ‏تا‏ ‏با‏ ‏ايجاد‏ ‏تمايزي‏ ‏ملموس‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏جامعه‏ ‏مومن‏ ‏يهودي‏ ‏آن‏ ‏زمان‏ ‏متمايز‏ ‏ساخته،‏ ‏هويت‏ ‏مستقلي‏ ‏براي‏ ‏جامعه‏ ‏كليسا‏ (‏جامعه‏ ‏مسيحي‏) ‏ايجاد‏ ‏نمايند‏.
‏اصل‏ ‏تجسد
‏دومين‏ ‏اصل‏ ‏اعتقادي‏ ‏مسيحيت‏ ‏را‏ ‏مي‏‌‏توان‏ ‏اصل‏ «‏تجسد‏»‏ ‏دانست؛‏ ‏اصلي‏ ‏كه‏ ‏تا‏ ‏حدي‏ ‏مسير‏ ‏اين‏ ‏آيين‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏طريقت‏ ‏يك‏ ‏دين‏ ‏يكتاپرستانه‏ ‏جدا‏ ‏مي‏‌‏سازد‏ ‏و‏ ‏تصويري‏ ‏اساطيري‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏خداوند‏ ‏و‏ ‏سفير‏ ‏محبتش‏ ‏يعني‏ ‏عيسي‏ ‏مسيح‏ ‏مي‏‌‏دهد‏. ‏او‏ ‏همچون‏ ‏پدري‏ ‏مهربان‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏بر‏ ‏مخلوقات‏ ‏خود‏ ‏مخصوصاً‏ ‏بر‏ ‏انسان‏ ‏عنايت‏ ‏و‏ ‏لطف‏ ‏وافري‏ ‏دارد‏ ‏و‏ ‏براي‏ ‏نجات‏ ‏او‏ ‏از‏ ‏تباهي‏ ‏و‏ ‏گمراهي،‏ ‏دست‏ ‏به‏ ‏كار‏ ‏شده‏ ‏و‏ ‏فرزند‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏براي‏ ‏فداشدن‏ ‏به‏ ‏اين‏ ‏دنيا‏ ‏فرستاده‏ ‏است‏ ‏تا‏ ‏آنان‏ ‏را‏ ‏پاك‏ ‏نمايد‏. (‏انجيل‏ ‏يوحنا،‏3‏،‏ 17‏و‏16)
‏اصل‏ ‏تجسد،‏ ‏در‏ ‏حقيقت‏ ‏اعتقادي‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏مسيحيان‏ ‏به‏ ‏جسميت‏ ‏يافتن‏ «‏كلمه‏»‏ ‏ازلي‏ ‏الهي‏ (‏لوگوس‏) ‏و‏ ‏ظهور‏ ‏خود‏ ‏او‏ ‏در‏ ‏شخصيت‏ ‏انساني‏ ‏عيسي‏ ‏مسيح‏ ‏دارند؛‏ «‏كلمه‏»‌‏اي‏ ‏كه‏ ‏غيرمخلوق‏ ‏بوده‏ ‏و‏ ‏خود،‏ ‏خالق‏ ‏يا‏ ‏واسطه‏ ‏خلق‏ ‏همه‏ ‏چيز‏ ‏است‏.