تحقیق آسيا 30 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 29 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

2
‏آسيا (قاره)
‏آسيا، وسيع‌ترين و پرجمعيّت‌ترين قارّة زمين، با وسعتي قريب 44 ميليون كمـ 2، يعني ـ از كل سطح زمين و بيش از722‘2 ميليون نفر جمعيت (1982م)، واقع در نيمكرة شمالي، از نزديكي خط استوا تا نزديكي قطب شمال؛ شمالي‌ترين حد اين قاره، شبه‌جزيره تايمير با ْ77 و َ40 عرض در اقيانوس منجمد شمالي و جنوبي‌ترين نقطة آن، رأس شبه‌جزيرة مالاكا با ْ1 و َ16 عرض شمالي در نزديكي خط استوا واقع است (نيف، 211).
‏وجه تسميه: منشأ نام آسيا به درستي معلوم نيست. بنا به روايت هرودوت (د ح 425ق م)، يونانيان تصور مي‌كردند آسيا براساس نام پرومته نامگذاري شده است. در مقابل ايشان، ليدپاييها معتقد بودند نام آسيا از نام آسيس ، پسر كوتيس ، گرفته شده است (همو، 285). متأخرين نام آسيا را مأخوذ از كلمة آسوري يا فنيقيِ آشو يا آسو به معناي طلوع آفتاب و سرزمين واقع در شرق مي‌دانند. در مقابل اين لفظ، در همين زبانها، لفظ ارب ، به معناي غروب آفتاب وجود دارد كه از آن نام اروپا (اعتمادالسلطنه، 64)، و عربستان (برونينگ، 9) منشأ گرفته است.
‏بخش اوّل ـ سيماي طبيعي
‏موقع جغرافيايي: آسيا از نظر اشكال گوناگون زمين و آب و هوا، متنوع‌ترين خشكي بزرگ زمين است و از ديدگاه ارتباط با ساير قاره‌ها داراي موقعيت ممتازي است. در جنوب غربي، اگرچه تعلق عربستان به قارة آسيا از لحاظ ساختمان طبيعي مورد ترديد است، اما به لحاظ همبستگيهاي فرهنگي، درياي سرخ و كانال سوئز را مي‌توان مرز آسيا با آفريقا دانست (برونينگ، 10). مرز آسيا با اروپا نسبتاً مشخص‌تر است. مرز سنتي و قديمي اين دو قاره، كوههاي اورال و دنبالة شمالي آن، جزيره نوايازمليا (ارض جديد) است. البته، اين مرز را نمي‌توان حدي شاخص بين دو قاره به شمار آورد. در همين زمينه، لفظ اوراسيا نشان مي‌دهد كه اروپا تنها شبه‌جزيره‌اي از آسياي بزرگ است (نيف، 211). بخش جنوبي مرز آسيا و اروپا، يعني تنگة داردانل و بوسفر و نيز درياي مرمره، به واسطة پيوندهاي تاريخي ـ فرهنگي مشخص‌تر است (برونينگ، 10). آسيا از طرف شمال شرقي تقريباً به سواحل آمريكاي شمالي مي‌رسد و تنگة باريك و كم‌عرض برينگ به عرض 85 كمـ ، اين دو قاره را از يكديگر جدا مي‌سازد. در آسياي جنوب شرقي، مرز طبيعي و همچنين فرهنگي را مي‌توان جزاير سوندا و هالماهرا به شمار آورد، زيرا گينة نو بر روي لبة فرو رفتة قارة استراليا قرار دارد و سكنة بومي آن از نظر نژادي و فرهنگي با سكنه عمدتاً مالائيايي اين جزاير تفاوت دارند (همانجا).
2
‏زمين‌شناسي و اشكال ناهمواري: شالودة زمين‌شناسي آسيا را 3 عنصر ساختاري گوناگون تشكيل مي‌دهد. در شمال، شرق و بخشهاي مركزي، توده‌هاي قديمي مختلف، هستة اصلي قاره را مي‌سازند كه در زير آنها، سيبري مياني (خشكي آنگارا ) به عنوان اولين آنها شناخته شده و بزرگترين ناحيه را نيز در بر مي‌گيرد (نيف، 211؛ شاباد، 10-11). در مقابل اين خشكي، در جنوب، توده‌هاي چين‌خوردة هند و شبه‌جزيرة عربستان، يعني قسمتهايي از خشكي قديمي گوندوانا قرار دارند (بلنک 55؛ بومن، 20-23)، در ميان اين دو قسمت، کمربند‏ی‏ گسترده از رشته‌کوهها‏ی‏ جوانتر مر‏بوط‏ به آخر مزوزوئيک که در دوران سوم چين‌خورده‌اند، قرار گرفته است (بلنک،66 به بعد). در حال
3
‏ی‏ که در دوره‌ها‏ی‏ اوليه زمين، توده‌ها‏ی‏ سخت و يخ بسته شمال‏ی‏ به واسطه کوه‌زاي‏ی‏ به يکديگر م‏ی‏‌‏پيوستند‏ و هسته خشک‏ی‏ آسيا را م‏ی‏‌‏ساختند،‏ در دوره ژوراسيک، قاره بزرگ جنوب‏ی‏ گوندو‏انا‏ – که هند، عربستان، آفريقا و استراليا را در بر م‏ی‏‌‏گرفت‏ ـ درهم شکسته شد و قسمتها‏ی‏ قاره‌ا‏ی‏ امروز‏ی‏ پديد آمدند (نيف، 212؛ اشميدر، 10-11). فشار حاصل از نشست توده‌ها‏ی‏ رسوب‏ی‏ ژئوسنکلينال تتيس در دوران سوم، در چين‌خوردگيها‏ی‏ شديد امروز‏ی‏ که از قفقاز تا آسيا‏ی‏ جنوب ‏شرق‏ی‏ امتداد دارند، اهميت تعيين کننده‌ا‏ی‏ داشته است (گروسه، 5؛ بومون 20).
‏آسيا‏ی‏ شمال‏ی‏ و جنوب‏ی‏ در ابتدا به واسطه اين روند تکتونيک، به صورت يک قاره مجزا درآمد. بخش‏ی‏ از مناطق‏ی‏ که پيشتر چين‌خورده بودند، به قطعات چند‏ی‏ تقسيم شدند و به صورت جزاير و سکّوهاي‏ی‏ درآمدند و با اصولاً به شکل پديده‌هاي‏ی‏ وسيع بالا آمدند يا فرو رفتند. البته، در ا‏ين‏ ميان، توده‌ها‏ی‏ آتش‌فشان‏ی‏ از اعماق زياد زمين فعاليت داشتند و با آتش‌فشانها‏ی‏ سطح‏ی‏ که امروزه هنوز فعال هستند، در ارتباط بوده‌اند. کوه‌زاييها به مرحله پايان‏ی‏ اين چنين‌خوردگيها مربوط بوده و عمدتاً در پليوس آغاز شده‌اند (برونينگ، 13). درنتيجه، به سبب اين کوه‌‏زاييها،‏ آسيا‏ی‏ جنوب‏ی‏،‏ خاورميانه خشک و گرم، آسيا‏ی‏ مرکز‏ی‏ با زمستانها‏ی‏ خشک و سرد و قسمتها‏ی‏ حاره و موسم‏ی‏ آسيا‏ی‏ جنوب شرق‏ی‏ از يکديگر مجزا شدند (بلنک، 55). امروزه، همان‌گونه که زلزه‌ها‏ی‏ متعدد نشان م‏ی‏‌‏دهند،‏ روند کوه‌زاي‏ی‏ در آسيا هنوز ادامه دارد (نيف، 213). کوهها‏ی‏ چ‏ين‏‌‏خورده‏ جوان که در قاره آسيا به‌طور کل‏ی‏ از غرب به شرق کشيده شده‌اند، تکيه‌گاه واقع‏ی‏ اين واقع‏ی‏ به شمار م
4
‏ی‏‌‏آيند‏. اين کوهها در غرب و بيشتر در آسيا‏ی‏ مرکز‏ی‏،‏ دشتها و جلگه‌ها‏ی‏ مرتفع‏ی‏ را تشکيل م‏ی‏‌‏دهند‏ که مهمترين عنصر ساختار سطح‏ی‏ زمين در آسيا هستند. اين‌گونه اشکال‏،‏ جلگه‌ها‏ی‏ متفاوت‏ی‏ از فلات تبت با ارتفاع را تشکيل م‏ی‏‌‏دهند‏ که مهمترين عنصر ساختار و سطح‏ی‏ زمين در آسيا هستند. اين‌گونه اشکال، جلگه‌ها‏ی‏ متفاوت‏ی‏ از فلات تبت با ارتفاع متوسط 000‘4 متر از سطح دريا تا چاله تورفان را که پايينتر از سطح دريا قرار گرفته است در بر م‏ی‏‌‏گيرند (ايست، 2).
‏خشکيها‏ی‏ سکو مانند، عنصر ديگر‏ی‏ از ساختار اشکال سطح‏ی‏ در آسيا به شمار م‏ی‏‌‏روند‏ که در حاشيه کوهها‏ی‏ چين‌خورده و جلگه‌ها‏ی‏ مرتفع قرار دارند. نمونه‌ها‏ی‏ مشخص آنها عبارتند از سکو‏ی‏ عربستان، سيبر‏ی‏ و هند (برونينگ، 13). در کنار اين اشکال، دشتها‏ی‏ پست واقع در حاشيه که از ن‏ظر‏ ساختار متفاوت هستند و به ولسطه عبور رودخانه‌ها‏ی‏ بزرگ قطع م‏ی‏‌‏شوند،‏ چشم‌اندازها‏ی‏ ويپه‌ا‏ی‏ برا‏ی‏ درپاي‏ی‏ و توسعه فرهنگها‏ی‏ انسان‏ی‏ و فضا‏ی‏ زيست‏ی‏ برا‏ی‏ نيم‏ی‏ از جمعيت جهان فراهم آورده‌اند. اين نواح‏ی‏،‏ پيش از همه عبارتند از دشتها‏ی‏ دجله و فرات، سند، گنگ و براهماپوترا ‏که‏ از دوران باستان دارا‏ی‏ اهميت بوده‌اند، و دشتها‏ی‏ رودخانه‌ا‏ی‏ واقع در آسيا‏ی‏ جنوب شرق‏ی‏ و آسيا‏ی‏ جنوب‏ی‏ و همچنين دشتها‏ی‏ وسيع سيبر‏ی‏ زمين‌شناس‏ی‏ و اشکال سطح‏ی‏ زمين نقش تعيين کننده‌ا‏ی‏ به عهده دارد (لومون، 25). بيش از هرجا، در جزاير ژاپن و آسيا‏ی‏ جنوب شرق‏ی‏،‏ چشم‌اندازه‏ا‏ی‏ خاص آتش‌فشان‏ی‏ همراه با قلل خاموش يا فعال وجود دارند. فعاليت اين آتش‌فشانها، معمولاً با زلزله‌ها‏ی‏ درياي‏ی‏ و خشکي که صرفاً به علل تکتونيک‏ی‏ رو‏ی