فرهنگ تحلیلی موضوعی آثار منثور شیخ احمد جامی
با نگاهی کوتاه به تاریخچهی فرهنگ نویسی در زبان فارسی، میبینیم که تا روزگار معاصر، فرهنگها جنبهی عام داشته؛ یعنی به یک مقوله یا صنف، دسته و رشتهی خاصّی اختصاص ندارند با گسترش دامنهی دانشها، تکنیکها و هنرها، امروزه فرهنگهای اختصاصی در هر رشته از علوم تهیّه شده است؛ به طوری که بعضی از لغات و اصطلاحات خاصّ آن رشته را در لغت نامههای معمولی نم
فرهنگ تحلیلی موضوعی آثار منثور شیخ احمد جامی
دسته بندی | تاریخ و ادبیات |
فرمت فایل | doc |
حجم فایل | 351 کیلو بایت |
تعداد صفحات | 276 |
دریافت فایل
فهرست مطالب
عنوان صفحه
چکیده ی فارسی
پیش گفتار………………………………………………………………………………………….. 7-1
نشانههای اختصاری………………………………………………………………………………… 8
فصل اوّل: زندگی و مشرب عرفانی احمد………………………………………………….. 35-9
یادداشتها………………………………………………………………………………………. 38-36
فصل دوم: مدخلها …………………………………………………………………………… 271-39
ابدال……………………………………………………………………………………………….. 43-40
احسان…………………………………………………………………………………………….. 46-44
اخلاص…………………………………………………………………………………………… 51-47
ادب……………………………………………………………………………………………….. 58-52
بیداری…………………………………………………………………………………………….. 61-59
پیر………………………………………………………………………………………………….. 66-62
تقوی………………………………………………………………………………………………. 70-67
تفویض……………………………………………………………………………………………. 73-71
توبه………………………………………………………………………………………………… 79-74
توحید……………………………………………………………………………………………… 85-80
توفیق………………………………………………………………………………………………. 87-86
توكّل ……………………………………………………………………………………………… 93-88
جذبه………………………………………………………………………………………………. 97-94
حال ……………………………………………………………………………………………… 102-98
حرص…………………………………………………………………………………………… 106-103
حقیقت ………………………………………………………………………………………… 110-107
حیرت…………………………………………………………………………………………… 112-111
خانقاه ………………………………………………………………………………………….. 116-113
خوف……………………………………………………………………………………………. 121-117
درویش…………………………………………………………………………………………. 126-122
دنیا ……………………………………………………………………………………………… 130-127
دولت ………………………………………………………………………………………….. 132-131
رجا………………………………………………………………………………………………. 136-133
رحمت………………………………………………………………………………………….. 138-137
روح……………………………………………………………………………………………… 141-139
ریاضت…………………………………………………………………………………………. 142-144
زهد……………………………………………………………………………………………… 151-145
سرّ (اسرار)…………………………………………………………………………………….. 155-152
سماع……………………………………………………………………………………………. 162-156
شریعت……………………………………………………………………………………………… 163
شكر……………………………………………………………………………………………… 167-164
صبر……………………………………………………………………………………………… 173-168
صوفی……………………………………………………………………………………………….. 174
طاعت…………………………………………………………………………………………… 177-174
طلب…………………………………………………………………………………………….. 181-178
عشق ……………………………………………………………………………………………. 187-182
عقل …………………………………………………………………………………………….. 190-188
علم ……………………………………………………………………………………………… 198-191
فقر………………………………………………………………………………………………. 203-199
قناعت…………………………………………………………………………………………… 207-204
كرامت …………………………………………………………………………………………. 214-208
كشش……………………………………………………………………………………………….. 215
مؤمن…………………………………………………………………………………………….. 218-215
مجاهدت ………………………………………………………………………………………. 222-219
محبّت…………………………………………………………………………………………… 229-223
مرید……………………………………………………………………………………………… 235-230
معرفت………………………………………………………………………………………….. 242-236
ناز……………………………………………………………………………………………….. 246-243
نصیحت ……………………………………………………………………………………….. 249-247
نفس ……………………………………………………………………………………………. 253-250
نیاز…………………………………………………………………………………………………… 254
وجد ……………………………………………………………………………………………. 258-254
وقت…………………………………………………………………………………………….. 263-259
همّت………………………………………………………………………………………………… 264
هوی…………………………………………………………………………………………….. 266-264
یقین……………………………………………………………………………………………… 271-267
فهرست منابع و مآخذ………………………………………………………………………. 275-272
چکیده ی انگلیسی
پیشینه ی تحقیق:
با نگاهی کوتاه به تاریخچهی فرهنگ نویسی در زبان فارسی، میبینیم که تا روزگار معاصر، فرهنگها جنبهی عام داشته؛ یعنی به یک مقوله یا صنف، دسته و رشتهی خاصّی اختصاص ندارند. با گسترش دامنهی دانشها، تکنیکها و هنرها، امروزه فرهنگهای اختصاصی در هر رشته از علوم تهیّه شده است؛ به طوری که بعضی از لغات و اصطلاحات خاصّ آن رشته را در لغت نامههای معمولی نمیتوان یافت .
متون عرفانی نیز از این تخصّصگرایی دور نمانده و تاکنون فرهنگهای متفاوتی در این زمینه به رشتهی تحریر درآمده است که برخی از آنان به صورت عمومی، بعضی اصطلاحات عرفان و تصوّف را مختصر یا مفصّل شرح دادهاند و برخی از آنها دربارهی اصطلاحات و تعبیرات یک اثر خاص یا یک نویسندهی خاص نگارش یافته است. در ذیل به برخی از آنها اشاره میشود:
1- شرح اصطلاحات تصوّف تألیف سیّد صادق گوهرین (10 جلد)
2- فرهنگ لغات و اصطلاحات و تعبیرات عرفانی، سیّد جعفر سجّادی (1 جلد)
3- فرهنگ نوربخش، جواد نوربخش (8 جلد)
4- فرهنگ اصطلاحات عرفانی، منوچهر دانشپژوه (1 جلد)
5- تبیین اصطلاحات و واژههای غزلیات عرفانی، احمد حبیبیان (1جلد)
6- مفهوم و معانی اصطلاحات عرفانی، حسین علی اکبر قوچانی (1 جلد)
7- فرهنگ اصطلاحات استعاری صوفیه ، شرف الدّین حسینی ابن الفتی تبریزی(قرن هشم) (1جلد)
8- فرهنگ قیاسی عشق و عرفان، مهشید مشیری (1 جلد)
9- شناخت شاخصهای عرفانی( مجموعهی سه رساله از مولانا محمّد طبسی، فخرالدّین عراقی و ملّا حسین فیض کاشانی) (1 جلد)
10- فرهنگ اصطلاحات عرفان و تصوّفعبدالرزّاق کاشانی، ترجمه محمّد علی مودود لاری (1 جلد)
11- فرهنگ اصطلاحات عرفانی ابن عربی، گل بابا سعیدی (1 جلد)
12- فرهنگ واژگانی ادبی – عرفانی، جمعی از مؤلفان (1 جلد)
13- فرهنگ اصطلاحات عرفان اسلامی، جمعی از پژوهشگران (1 جلد)
14- فرهنگ اصطلاحات عرفانی محیی الدّین عربی، ترجمهی قاسم میرآخوری و حیدر شجاعی (1 جلد)
با سیری کوتاه در این آثار، خواهیم دید که همهی آنها کاملاً تخصّصی بوده و برخی مربوط به آثار منثور و برخی نیز مربوط به آثار منظوم میباشند و یا برخی بسیار مفصّل و کامل به شرح اصطلاحات و لغات پرداخته، ولی برخی خیلی کوتاه و مجمل به توضیح واژگان پرداخته و البتّه برخی تنها به آوردن معادلهای انگلیسی آنها اکتفا کردهاند. در هر صورت میتوان از همهی آنها به عنوان فرهنگهای تخصّصی عرفان و تصوّف یاد کرد.
ضرورت و انگیزههای تحقیق:
به گمان بنده، برای آشنایی دقیق و کامل با تمام جوانب افکار و اندیشههای یک صاحب اثر، ضروری است که فرهنگی خاص برای آثار او نوشته شود، چون اثر هر نویسنده یا شاعر در عین تشابه با آثار معاصرانش، تفاوتهای زبانی و فکری نیز با آنها دارد و این ضرورت در متون نثر عرفانی بیش از بیش جلوهگر میباشد.
با توجّه به این نکات و همچنین جایگاه عرفانی، ادبی، علمی و اجتماعی شیخ بزرگوار احمد جامی نامقی و تأثیر و جایگاه ممتاز این عارف شهیر در خطّهی پاک و عارف پرور تربت جام و تعلّق خاطر این مرید نوآموز به این عارف پاک طنیت و ادای دِین به عنوان همولایتی ایشان و نیز پیشنهاد آگاهانه و دلسوزانهی استاد بزرگوار جناب آقای دکتر خواجهایم، انگیزههایی شد تا در مسیر نگارش فرهنگی تحلیلی از اصطلاحات عرفانی آثار منثور ژنده پیل احمد جامی نامقی گام بردارم.
روش تحقیق:
روش کار در این تحقیق به شیوهی کتابخانهای است. ابتدا پس از مطالعهی اجمالی آثار شیخ احمد جام، پنجاه وشش واژه و اصطلاح عرفانی از آثار این عارف ژنده پیل استخراج و هر یک به عنوان یک مدخل در نظر گرفته شد. با توافق استاد محترم راهنما، چند تن از عارفان و صوفیان پیش و پس از احمد جام انتخاب گردید؛ از جمله خواجه عبدالله انصاری، احمد غزّالی، عین القضّات همدانی، ابوالقاسم قشیری و عزّالدّین کاشانی، سپس هر واژه و اصطلاح در آثار این عارفان جستجو گردید؛ در هر مورد، نظر و دیدگاه نویسندگان آن، مورد بررسی و شناخت قرار گرفت و در ادامه، نظر شیخ احمد جام نیز از آثار وی استخراج و سپس در بیشتر موارد به نوعی مقایسه و نتیجهگیری پرداخته شد. در ضمن در تعریف لغوی و اصطلاحی واژگان از نظرات بزرگان دیگری بجز افراد مذکور نیز استفاده شد تا اثر از ارزش و عمق بیشتری برخوردار گردد. در بعضی از مدخلها، مطلبی ذكر نشده و فقط به مدخل دیگری ارجاع داده شده است. دلیل این كار، این است كه در آثار احمد جام، مدخلهایی مانند درویش و صوفی، جذبه و كشش، حقیقت و شریعت و… با هم و در كنار هم آمده و شیخ به نوعی مقایسه پرداخته است؛ به این دلیل، ما آن دو را از یكدیگر جدا كرده و در یك مدخل كه در ترتیب حروف الفبا پیشتر قرار میگیرد، كامل توضیح دادهایم و در مدخل دیگر فقط مطلب را به مدخل پیشین ارجاع دادهایم.
ناگفته نماند كه کار در زمینهی آثار منثور عرفانی احمد جام، بسیار گسترده و مستلزم وقت طولانی بود و نیز به دلیل عدم دسترسی به همهی آثار این عارف شهیر با موافقت استاد محترم راهنما، این جستجو و تفحّص در چهار اثر شیخ بزرگوار شامل مفتاح النجات، انسالتّائبین، روضه المذنبین و سراج السّائرین انجام گرفت.
ساختار پایان نامه:
پایاننامهی حاضر علاوه بر پیش گفتار، شامل دو فصل کلّی است که در فصل اوّل، زندگی نامه، آثار، ویژگیهای نثر در سدهی پنجم و ششم هجری و مشرب عرفانی و… را در برمیگیرد. در فصل دوم، پنجاه و شش اصطلاح عرفانی که از آثار شیخ احمد استخراج، به ترتیب حروف الفبا تنظیم و مرتّب شده و در پایان هم فهرست منابع و مآخذ ذکر شده است.
امید است که این اثر با وجود کاستیها و عیبها توانسته باشد گامی هر چند کوتاه در راه شناخت جایگاه عارف جلیل القدر شیخ احمد جام و آثار وی برداشته باشد؛ لذا با اعتذار تمام، امیدوارم عذر نگارنده از جهت نقایص احتمالی، مسموع واقع افتد.
فهرست علایم اختصاری:
بی نا= بدون ناشر
بی تا= بدون تاریخ
بی جا= بدون جای انتشار
ج= جلد
در مورد سورههای قرآن= شمارهی سوره/شمارهی آیه
نامقی الف=انس التائبین
نامقی ب= سراج السائرین
ر.ک: رجوع کنید به
ه.ش = هجری شمسی
ه.ج = هجری قمری
همان= شمارهی پیش از این مأخذ
[…..]= مطالب داخل کروشه، به متن اصلی اضافه شده است.
فصل اوّل
زندگی و مشرب عرفانی شیخ احمد جامی
ستارهای بدرخشید:
شیخ الاسلام معین الدّین ابونصر احمدبن ابوالحسن احمد معروف به «ژنده پیل» و «شیخ جام»از عارفان نیمه ی دوم سده ی پنجم و نیمه ی نخست سده ی ششم، به سال 440 هـ . ق ( 398 هـ .ش) در روستای نامق از توابع ترشیز( كاشمر) در خراسان دیده به جهان گشود.
نام و نسب:
سلسله نسب وی به جریر بن عبدالله بجلی صحابی معروف می رسد. كنیه ی او ابونصر بود كه به مناسبت نام یكی از فرزندانش اختیار كرده است. لقب های وی عبارت اند از:« شیخ الاسلام، قدوة الابدال، شهاب الدین، قطب الاوتاد، سلطان الاولیا، معین الملة و الدین ، پیر جام و ژنده پیل» ( فاضل، 1382: 37) . در باب شهرت او به « ژنده پیل » باید گفت: لفظ «ژنده» ( با فتح اول) در زبان فارسی به معنی بزرگ، مهیب، عظیم، شگرف، با صلابت و كلان است، و از این رهگذر دور نیست كه شیخ احمد را یا به جهت ظاهری یعنی بلند بالایی، زورمندی و درشتی جثه و اندام، یا از نظر عظمت و والایی درجه و مقامش در راهبری راهروان از جهت معنوی و عرفانی، و یا شاید به لحاظ این كه در پند و نصیحت و تذكیر سالكان و روندگان طریقت و تصفیه و تهذیب و ارشاد نابسامانان، بسیار سختگیر و بی مهابا بوده است، به این اسم ملقب شده است. گفته شده كه اجدادش از عشیره بجیله در روزگار پیشین به ایران كوچ كرده بودند و ابوالحسن، پدر احمد، در نامق سكونت اختیار كرد. به همین سبب وی و به مناسبت زادگاهش « نامق» او را نامقی و پس از انتقال به « جام» او را نامقی جامی خواندند. ( ر. ك: همان: 38) [1]
كودكی، جوانی و توبه:
سرآغاز ظهور و نشأت شیخ احمد و آغاز حركت های تعلیمی و ارشادی وی در هاله ی غلیظی از افسانه های خیالی و روایت های عجیب و غریب پوشیده شده و به خصوص درباره ی دوران كودكی و عهد جوانی وی، سخنان عجیبی پرداخته و روایت هایی نامعقول و غیر منطقی نقل شده است كه بسیاری از آن ها، ادّعاهایی پوچ و بی اساس است كه عدّه ای از مریدان متعصب او همچون سدیدالدین محمد غزنوی نقل كرده اند.( همان: 39)
در بین صوفیه كسانی بودند كه در واقع از دنیا – دنیای بی بند و باری خویش – به تصوف می گریختند. ابراهیم ادهم و شبلی حكومت را رها كردند، شقیق بلخی مشغله ی تجارت را رها كرد، ابو محمد سنبكی از راهزنی توبه كرد و شیخ احمد جام هم گویند از شراب خواری و تبهكاری خویش به تصوف گریخت. ( ر.ك:زرین كوب، 1385: 166)
جوانی شیخ احمد تا هنگام توبه در عشق و شراب و مستی گذشت. او با گروهی از دوستان و همسالان فاسد و میگسار خویش، حلقه ای داشت كه به نوبت گرد هم می آمدند و باده گساری می كردند. این دوستان هم پیاله، در سال های پس از توبه نیز گاه مزاحم شیخ می شدندو شیخ را منغّص عیش خود می دانستند. گویند:«شبی در حلقه ی یاران، كرامتی مشاهده كرد كه شراب او مبدّل به شربت شد، او از این حادثه، هوشیار و بیدار دل شد و از دوستان گذشته خویش كناره گرفت و روی به عبادت و دینداری نهاد» ( زنگنه قاسم آبادی. 1384: 68) [2]
پیش از توبه، به گفته ی خود شیخ احمد در كتاب سراج السائرین، او حتی دو ركعت نماز كامل نمی توانسته به جا بیاورد. « بیست و دو ساله بودم كه توبه كردم،… و از انواع علوم هیچ چیز ندانستم، و الحمد برنتوانستم خواند و دو ركعت نماز راست نتوانستم كرد.» ( جامی نامقی ب ، 1368: 1)
او پس از توبه مدت دوازده سال در كوه نامق و سپس شش سال در كوه بزد درخلوت و انزوا گذراند و پس از آن گویی سفر من الحق الی الخلق را آغاز كرد و برای ارشاد وتوبه گناه دادن گناهان به میان مردم بازگشت.
او از توبه فرمایانی بود كه ابتدا خودش فضیلت توبه ی خالصانه را دریافته بود. او برای تقویت مفهوم توبه در ذهن شنونده و خواننده، جای جای در مجالس و تصانیف خود به مضامین دلكش و حكایاتی شورانگیز متوسل می شود.
احمد جام در مقاله های ارزشمندی از توبه و گرانبهایی آن بسیار سخن رانده است. او تن توبه كنندگان را به اسبی نو زین مانند می كند كه نیازمند به مراقبت رایض وتعهد و تربیت وی است. « تن تائب همچون اسبی نوزین است، اگر رایضی وی را بر زین و لگام راست كند، روز حرب گاه خطا نكند، هم نظاره میدان را شاید و هم غنیمت را شاید و هم هزیمت را. اما اگر اسب ، ریاضت نیافته باشد، سركشی كند … .» ( جامی نامقی الف ، 1368: 47)
او در چند اثر خویش بابی جداگانه به مبحث توبه اختصاص داده است. از جمله روضة المذنبین و جنة المشتاقین( باب چهارم)، سراجالسائرین (باب ششم)، مفتاح النجات( باب سوم) و حتی كتاب انسالتائبین را به پاس خاطر توبه كنندگان و به درخواست آنان نگاشته است.[3]
اعقاب و فرزندان:
برخلاف نظر بعضی از صوفیه كه ازدواج را نهی می كردند، شیخ احمد جام چهار بار ازدواج كرده و تعداد زنان او را هشت نفر ذكر كرده اند. ( ر.ك : فاضل، 1383: 149) افراد خانواده ی وسیع شیخ احمد كه بیشترشان عنوان « خواجه» و شهرت « جامی» یا «جامی الاحمدی» داشته اند، غالباً از زاهدان پاك رو و پارسا مردان و عارفان پاكیزه سیرت عصر خویش بوده و به «مشایخ جام» حسن شهرت یافته اند. شیخ جام سی و نه پسر و سه دختر داشته و پس از مرگ آن بزرگوار، چهارده پسر از او باقی مانده است: 1- شیخ ظهیر الدین عیسی. 2- عبدالرشید. 3- جمال الدین ابوالفتح. 4- قطب الدین محمد. 5- صفی الدین محمود.6- ضیاء الدین یوسف. 7- شمس الدین مطهر. 8- برهان الدین نصیر. 9- فخر الدین ابوالحسن. 10- عمیدالدین عبدالله. 11- نجم الدین ابوبكر. 12- بدرالدین ساعد. 13- شهاب الدین اسماعیل. 14- عمادالدین عبدالرحیم.( ر. ك : معصوم شیرازی، بی تا: 2/586)
اعقاب شیخ احمد، پس از جدّ خود در خراسان، فارس و سایر نقاط ایران و همچنین در كشور های افغانستان، هند و پاكستان علاوه بر داشتن سمت ارزشمند ارشاد و راهبری خلق به لحاظ زهد و ورع بسیار و اشتهار واقعی و وارستگی و طهارت نفس، اعتباری زایدالوصف داشته اند. بسیاری از آنان به سبب شهرت و اعتبار شیخ جام غالباً به حرمت و عزّت و گاهی هم به مقامات سیاسی رسیده اند
مذهب:
مؤلّفان برخی از منابع كوشیدهاند كه احمد جام را شیعی مذهب معرّفی كنند؛ از جمله آنها« قاضی نورالله شوشتری مؤلّف روضات الجنات فی احوال العلما و السادات است. او در جلد یكم كتاب، صفحه هشتاد شیخ جام را شیعی معرفی می كند. و صاحبان اعیان شیعی و ریحانةالادب نیز شیخ احمد را در شمار رجال شیعی ذكر كرده اند . اوّلاً با توجه به این كه اصولاً مردان بزرگ صوفیه و مشایخ آزاد اندیش این طریقت در مباحث شرعی، خود را چشم بسته در قید تابعیت از مصدر و مرجع به خصوصی درنمی آورده، بلكه با جمع بین آرا و سخنان بزرگان مذاهب به مصلحت حال و مقتضای مقام عمل می كرده اند. دوم این كه شیخ احمد از نظر تفكر، ابتكار را می ستایدو از محصور شدن در محدوده رسوم كهنه و معتقدات بی اساس گذشتگان بیزار و گریزان و به اصل صلح با تمام ملل و مذاهب دیگر معتقد است و به گبر و یهود و ترسا و بت پرست و مسلمان یكسان می نگرد. « مطیع هرجا كه باشد عزیز است، اگر چه در میان گبر و جهود و ترسا است و بدكار هركجا كه هست بدكار است اگر در كعبه است.» ( جامی نامقی ب ، 1368: 17)
سوم این كه او همه جا با استشهاد به آیات و استناد به احادیث و روایات و ذكر تمثیل و قصه های دل انگیز دینی و عرفانی همواره در پی آشتی بین دین و عرفان است و مكتب خود را هوشیارانه به دین و مذهب نزدیك می كند. او در واقع خواهان تفكیك تصوف مذهبی است از تصوفی كه به نوعی رنگ تشكیك یا الحاد داشته است. كلام او بر پایه ی قرآن و سنت و بر مبنای شریعت در مفهوم صوفیانه استوار است.
اینك با این مقدّمه اگر شیخ احمد جام را یك سنّی معتقد و نسبت به عقاید شیعه با نظری منصفانه برشماریم كاملاً پذیرفتنی است البته باید یادآور شدكه او در میان مذاهب چهارگانه تسنّن بدون تردید پیرو طریقه ابوحنیفه نعمان بن ثابت ( م 150 هـ .ق) بوده است. ( ر.ك: فاضل: 1372: 112- 99)
خصوصیّات ظاهری:
با توجه به این كه نژاد شیخ احمد را عرب و جدّ اعلای او را جریر بن عبدالله بجلی از صحابه ی پیامبر (ص) دانسته اند، او فردی بلند قامت و نیرومند و دلیر بوده چنان كه در زادگاه خویش – نامق – بر همهی همسالان خود برتری داشته است. موی سر و محاسنش میگون و چشمانش شهلا و روی هم رفته رنگ و روی ظاهری او به عرب ها شباهت كاملی نداشت. چنان كه گفته شد شاید لقب ژنده پیل را به مناسبت همین اندام كشیده و توانمند و موافق با رفتار خشم آلود و تندش به او داده اند
معلومات شیخ:
بااین كه والدین و خویشاوندان شیخ احمد زراعت پیشه بوده و شیخ مدعی است كه حتی خواندن و نوشتن را به او نیاموخته اند، ولی از جست و جو و كاوش در مقالات و مجالس او نیك پیداست كه شیخ در دوران طولانی گوشه نشینی، به موازات تربیت نفس و ریاضت، به مطالعه در زندگی پیامبران و تفحّص در آثار مفسّران و متكلمان سرگرم بوده و احوال زاهدان، صالحان و مشایخ صوفیه را با حوصله ی تمام از نظر گذرانیده است.
اشتمال آثار وی با آیات و بازتاب مباحث الهیه در آن و استناد به اقوال و آرای مفسران بزرگ، آگاهی او بر مراتب عرفان و اخبار و قصه هایی از احوال پیروان راستین و استشهاد وی به شعر شاعران و امثال و حكم گران بهای زبان فارسی و نیز شیوه ی استادانه ی وی در انتخاب واژه های اصیل و اصطلاحات سره و پاكیزه ی زبان فارسی از جمله قراینی است كه حاكی از این می تواند باشد كه اگرچه شیخ احمد در ابتدای عمر به مكتب نرفت و خط ننوشت، اما در این فرصت مساعد و طولانی به یقین سرگرم مطالعه و تحقیق بوده و با خودآموزی در آن تربیت كده ی روحانی و انسان ساز، توانسته به مراتب بالا و والایی از آگاهی و شناخت برسد.
✔️ بهترین کیفیت 💯 از 💯
✔️ پشتیبانی 24 ساعته
✔️ مناسب ترین قیمت